tam są same stare domy. nie żeby gruz, ale złuszczała farba wewnątrz
powiek coraz częściej przypomina odłamki liści. liścij do mnie. spijam
ruchy warg - jak kompres, bo śni się jesień, przemawia do mieszków
i stroszy. włosy porosły mgłą. odkąd tylko bywasz, częściej jestem

tam, na przypiecku. parzę leki i widzę jak idą, trzymając się za
słowa. dwa kontury nad brzegiem. byle się nie przejrzeć, nie zobaczyć
jak marszczy, a dowody? do wody, dziś chłodno i lód omal nie ściął
im serc. jeszcze drżą ręce, kiedy długo w noc przewracają kartki. ludzie
są pełni historii. nie boisz się, że nie zdążą zapisać nas wszystkich?

ta myśl co noc rozcieńcza im sen.