Nazywam się Karim i piszę z Nieodkrytego Lądu. Pojawiła się być może jedyna okazja, by wysłać wiadomość poza Obszar Ochrony, chciałem więc przekazać historię więźnia z celi śmierci, który za parę dni skąpie w swej krwi szafot, oskarżony o miłość do pobratymców, wolności i ojczyzny.
Urodziłem się dwadzieścia trzy lata temu w samym Sercu. Mimo, iż byłem synem Shal’mara, czyli Człowieka Bez Twarzy, moja ciekawość świata sprawiła, że licząc sobie osiemnaście wiosen byłem wykształcony lepiej niż większość Jea’mara, Ludzi z Twarzą. Wtedy też tak naprawdę zaczęło się moje życie. Nie czułem się zadowolony z faktu, że wyglądam tak samo jak wszyscy wokół, nie znosiłem chodzenia co rano do katedry Hyryliona wśród ludzi posiadających te same rysy twarzy. Jednakże mocno ufałem słowom mentorów, którzy utrzymywali, iż gdy moja osobowość, talent i wiedza wyróżnią się przybędzie Kei-chan, by zabrać mnie na Rytuał Uczłowieczenia. Gdy wiek mój bliski był osiemnastu wiosen i sześciu księżycy mogłem z polecenia mentora retoryki ubiegać się o przyznanie mi tożsamości i dokumentów. Stanąłem wtedy przed obliczem Wielkiej Rady Jea’mara. Gdy skromny i niewiele posiadający człowiek ubrany w czarną koszulę i lniane spodnie wejdzie do pełnego przepychu gabinetu, spojrzy na siedzących przed nim pięciu najpotężniejszych ludzi w nieskazitelnych, aksamitnych garniturach oddzielonych zaledwie jednym stołem, czuje się niezwykle malutki. I tak też się czułem. Z zamyślenia wybiło mnie pytanie zadane mi w Waszym Języku, stanowiącym tu niezwykle ekskluzywną umiejętność. Musiałem zatem ukazać się jako poliglota.
- Czemu przed nasze oblicza przyprowadzono kogoś tak niskiego stanu? –Usłyszałem pogardliwy ton, nie dałem jednak się zbić z tropu.
- Bo rozumiem język, w którym do mnie, Panie, przemawiacie, bo uznany zostałem za przedniego oratora, oraz jestem wybitnym crackerem i robotykiem.
- Crackerem? Cóż to takiego?
- Umiem pokonywać najbardziej skomplikowane bariery tworzone przez systemy. Omijanie uczelnianych firewall’i to dla mnie chleb powszedni. – Starałem się zyskać dobrą opinię w ich oczach, jednakże sądząc po minie jednego z nich, zbytnio się przechwalałem. Poczułem jak policzki zaczynają mnie piec.
- Rozumiem, nieczęsta to umiejętność wśród ludu. Jednakże czemu miałoby to wystarczyć do zniesienia klątwy Hyryliona?
- Nie umiem należycie uargumentować starania się o taki zaszczyt – mówiłem starając się brzmieć płynnie – jednakże proszę o docenienie moich umiejętności.
- Ta rozmowa to formalność, już zadecydowaliśmy – odezwał się niespodziewanie głos zza moich pleców. – Nazywam się Amanar. Jestem Kei-chan – dodał po dłuższej pauzie.
Wszystko potoczyło się tak szybko, że nawet nie zauważyłem kiedy doprowadzono mnie do pałacowej kaplicy. Wiedziałem co się stanie, wiedziałem że jestem godny. Kiedy tylko Kei-chan przyłożył palce do mojej twarzy poczułem niewyobrażalny ból. Pod dotykiem dłoni Najwyższego Kapłana moja twarz nabierała rysów. Miałem od tej chwili chłopięcą urodę i śniadą cerę, miałem tożsamość. Kamir Abdar – nowonarodzony Jea’mara. Gdy Kei-chan cofnął się, rozluźniłem mięśnie myśląc, że ceremonia się zakończyła.
-Nie ruszaj się chłopcze. Wejdą Ki-chan. Pochyl głowę. Już!
Uczyniłem co mi kazano, jednak wrodzona ciekawość kazała mi unieść wzrok i patrzeć, jak przez niewielkie drzwi wchodzą dwie kobiety w zwiewnych, czarnych sukniach i z zakrytymi twarzami prowadziły trzecią, z pewnością starszą i ważniejszą, która zbliżyła się powoli w moją stronę. Uderzył mnie zapach olejków roztaczający się wokół Ki-chan. Przez chwilę upajałem się nim, jakby chcą by dotarł do każdej cząsteczki mojego ciała. A potem pochłonęła mnie ciemność.
Obudziłem się w pięknej, wytwornie ozdobionej komnacie. „Pełnoprawny Jea’mara” pomyślałem sobie. Rozłożyłem się wygodnie na jedwabnej pościeli delektując się chwilą. Do tego zmierzałem, na to czekałem. Teraz osiągnąłem swój cel. Co dalej? Nie miałem czasu o tym myśleć, zadzwonił telefon. Szepnąłem krótkie „odbierz” i z zainstalowanego w moim uchu chipu własnego projektu wydobył się głos, który od razu rozpoznałem. To był Amanar. Czyżbym teraz miał być w towarzyskich relacjach z kapłanem Hyryliona?
- Skoro już wstałeś, oczekuje Cię u siebie. Zjedź windą na piętro minus jeden, idź korytarzem do końca, ostatnie drzwi na wprost. Masz pół godziny. – Chyba się przeliczyłem. Jednakże byłem na to przygotowany. Najważniejsze to zaraz po rytuale znaleźć dobrą pracę. Nigdy jednak nie przewidywałem kariery u duchownego. Ubrałem pospiesznie nowy garnitur i zjawiłem się we wskazanym pomieszczeniu. To była pracownia komputerowa. I to nie byle jaka, najnowszy sprzęt, procesory 512bitowe. Raj dla kogoś z moim wykształceniem. Szybko się otrząsnąłem i poszukałem wzrokiem Kei-chana. Podszedł do mnie od tyłu i powitał serdecznie.
- Szybko przybyłeś. Nie będę zatem owijał w bawełnę – chcę byś pomagał przy utrzymywaniu bariery ochronnej. Coraz więcej ataków z zewnątrz i również próby sabotażu z wewnątrz znacznie ją osłabiły.
- Czemu tak unikamy kontaktu ze światem zewnętrznym?
- Ludzie nie są gotowi na przyjęcie twarzy. A do tego czasu nie możemy się otworzyć. I nie waż się więcej o to pytać. Za mniejsze występki Rada obcinała języki. Pozwól, że przedstawię Ci Twoją współpracownicę. Poczekaj chwilę – odwrócił się w kierunku grupki ludzi tłoczącej się przy trzech komputerach – Ariba! Ariba, pozwól tutaj. Karimie, oto Ariba Adil al. Ahmad, córka przywódczyni Ki-chan.
Nie bardzo wiedząc jak należy zachować się w takiej sytuacji skłoniłem lekko głowę i wymamrotałem grzecznościową formułkę. Stojąca przede mną dziewczyna wyglądała bardzo młodo i nieziemsko pięknie. Urody z pewnością zazdrościły jej wszystkie boginie, cudem jest, że pozwoliły jej stąpać po ziemi.
Amanar poinformował nas o obowiązkach i przydzielił stanowiska. Obydwoje pracowaliśmy codziennie wkładając to całą dusze i serce wierząc, iż robimy to w słusznej sprawie, na chwałę Hyryliona i jego ludu. Trwało to wszystko do czasu moich dwudziestych urodzin. Wtedy to, jako zamożny już przedstawiciel kasty, wydałem ogromne przyjęcie dla przyjaciół, ale też i tych którzy nimi nie byli. Byłem wtedy dość blisko z Aribą, toteż świetnie bawiliśmy się w swoim towarzystwie, a gdy zapadł zmrok i bogowie już spali, radowaliśmy się niekończącymi się strumieniami alkoholu. W końcu jednak hałas i gwar zaczął nam przeszkadzać, więc wyszliśmy na taras zaczerpnąć świeżego powietrza. Przez chwilę nasycaliśmy uszy błogą ciszą, póki nie przerwała jej rozmowa na balkonie górnego piętra. Mimo szumiącego w uszach alkoholu zapamiętałem dokładnie o czym mówili. Była to rozmowa dwóch najwyższych kapłanów. Wynikało z niej jasno, że nie istnieje coś takiego jak Klątwa Odebrania Twarzy. Cały ten rytuał to czarnoksięstwo i zakazana alchemia, a nie miłe bogom obrzędy. Wtedy nie czułem się tym poruszony. Zajęty swoją towarzyszką postanowiłem popchnąć naszą znajomość krok dalej. Czułem się wniebowzięty, gdy nasze usta się spotkały w szalonym i zachłannym tańcu odkrywając nieznane dotąd uczucia i emocje. Jeszcze bardziej zaskoczony byłem, gdy z aprobatą przyjęła propozycje udania się do moich komnat. Jakaś szalona myśl podsunęła mi pomysł, iż oto idealna kandydatka na pierwszą żonę.
Następnego dnia po pracy zaprosiłem Aribę na kolację. Opowiedziałem jej o tym co usłyszałem na balkonie. Poczułem się oszukany, kiedy powiedziała mi, że jako córka przywódczyni Ki-chan doskonale o tym wiedziała, jednakże szybko rozwiała moje wątpliwości mówiąc o lojalności wobec matki. Pokazałem jej też wtedy stworzony w pośpiechu projekt najnowszego robota z zaawansowanym oprogramowaniem i mocą obliczeniową mogącą zniszczyć barierę. Wydawała się być zadowolona z planu, chciała od razu przejść do jego wykonania. Tak też się stało. Każdego dnia po zakończeniu programowania dla Amanara zamykaliśmy się w specjalnie zabudowanej piwnicy i próbowaliśmy wcielić nasz plan w życie. Nie było łatwo o materiały , szczególnie te do stworzenia unikalnego systemu sztucznej inteligencji, twarde dysku dorównującego pamięci mózgu ludzkiego oraz kilku innych skomplikowanych technologii. Spowodowało to, że cały proces tworzenia trwał dwa lata. W tym czasie zdążyliśmy z Aribą pobrać się i doczekać synka. Jednak i to nie ograniczało naszego czasu spędzanego nad układami scalonymi. Gdy skończyliśmy robota, był on wielkości chomika. Nie udało nam się uzyskać mniejszych rozmiarów, to też zadowoliliśmy się takim. Teraz musieliśmy przemycić go do pracowni. I to nie było większym problemem – Szpieg 1.0 (bo tak go nazwaliśmy) mógł sam dostać się w optymalny sposób do wyznaczonego miejsca. Podpiął się do głównej bazy danych. Przez pół roku rozpracowywaliśmy wykradzione szyfry i schematy kopuły, jaką okazał się być Obszar Ochrony. Wtedy też przez własną nieuwagę zostałem nakryty. Niefortunnie zostawiłem przenośny dysk obok mojego stanowiska w dniu, kiedy Amanar postanowił zwizytować biuro. Wiedziałem jaka spotka mnie kara. Wiedziałem też, że poddać się jej mogę tylko ja, nie wolno mi pociągnąć Ariby za sobą. Nie darowałbym sobie pozostawienia pierworodnego bez matki. Uwikłany system procesów trwał aż do teraz. Dziś jestem już pewien swojego losu i karmię się nadzieją, że kiedyś ktoś ponowi moje wysiłki i przywróci nam kontakt ze światem. Mieszkańcy drugiej strony bariery, razem z listem wysyłam Wam projekt konsoli, która obecnie pozwala mi na komunikacje z Waszym serwerem . Może to pomoże w przyszłym zniesieniu bariery. Wspomnijcie wtedy moje imię, odnajdźcie i wesprzyjcie Aribę. To moje jedyne ostatnie życzenie.



*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~
23.07.2016r wszystkie włączone komputery globu wyświetliły wiadomość od niejakiego Karima, więźnia z celi śmierci. Społeczność przeszła obok tego faktu obojętnie uznając to za kolejny humorystyczny atak na główny serwer. Nigdy więcej nie pojawiła się żadna wzmianka o Nieodkrytych Lądach ani Obszarze Ochrony.