Piernikiem upieczonym przez pomarszczone dłonie
wypcham sobie usta lekceważąc piąty grzech główny.
Nigdy nie byłam w tym dobra, widząc wyblakłe oczy
czekające na potwierdzenie tezy, że jest przepyszne.

Nadchodzi czas wiary, że wszystko jest możliwe
i nic się nie zmieniło. A jednak. Skórka pomarańczy
pachnąca świętami zwiastuje to, na co wszyscy czekają -
przemarznięte dłonie, mokre nosy, przeziębione myśli.

Będzie lepiej, prawie dobrze, ale przecież można sobie
wmówić na ten jeden moment. Głęboki uścisk ramion
da potwierdzenie. Jak co roku polecą gwiazdy i życzenia
bez pokrycia. Zapomnimy na chwilę o sobie.

W ustach rozleje się słodki bez smak opłatka, nadziei tej,
co zawsze. Zapachy grzybów, karpia i ości rozniosą się
po spełnionym domu, uśmiechnie się okamgnienie.

Talerz poczeka na nieprzyjście bezdomnego.