Witaj Coca. Mocny wiersz....z puenta na czele. Coraz bardziej smakuje nam tradycja, niż sam Bóg....Pozdrawiam.

Nie pasuje mi ten wiersz, puenta jest dla mnie przejrzana, bo... czy każdy ją zna? Ja, powiedzmy, że dobrze, ale przecież nie każdy, rozumiem więc sens jej artykułowania... Przyznam się, że tak, jak Julandzie, i mi wyszła najpierw historia z pieprzykiem, głównie dzięki tym ponętne, pożądanie, a jakże i też tęsknotą. To ostatnie zresztą mnie się tyczy, choć nie wiem, czy tak, jak pragnęłaś opisać, bo nie do końca rozumiem szczegóły utworu...
Doszedłem tymi przemyśleniami do wniosku - dzięki także twojemu pierwszemu komentarzowi - że dziś tradycyjna bliskość rodzinna coraz, hmm, mniej? się wyraża w tej bliskości, której pragniemy. Większa otwartość na świat, internet równają się nowym kontaktom. Coraz ich więcej, coraz dalej, a rodzina? Nie chcę wchodzić tu w temat oddalenia się od osób bliskich na co dzień, bo to za dużo by było, bym teraz się nad tym rozwodził. Napiszę, że rodzina jest bliska, ale oprócz rodziny są inni, którzy mają inne rodziny, a tamci znów mogą mieć (albo i nie) innych, którzy też je mają... trudno być naraz ze wszystkimi.
Ale cóż jest ten wiersz? Nie samo znaczenie. Nie pochwaliłem formy, która podchodzi mi, bo ewidentnie czuję (nawet bez rozpoznawania sensu wyrażeń, sam dobór słów i ich układ), że mam do czynienia z przemyśleniami, wchodzą we mnie... choć wymagają pewnego pomyślunku, to wchodzą niemal niezauważalnie, gładko, tak trochę, jak ja przyjmuję te święta. Bo, ale to się nie tyczy wiersza , tylko świąt, przecież nie mógłbym się złościć... o detale, które same w sobie mnie rażą, a tworzą całość, która mnie razi jednak już trochę mniej.

coca, ten wers rozumiem najmniej: jutro podeptane sumienia pokornie oddadzą się same.

Pozdrawiam.