zamknęłam w sejfie czas i jestem jeszcze na tym etapie.
wyprzedzasz mnie o stumilowy krok, mimo że zawsze było odwrotnie,
utknęłam w piachu. jak struś pędziwiatr choć przecież wiem, że trzeba ważyć słowa.

nigdy nie wierzyłam w zabobony. teraz mi niewygodnie i kręcę się na krześle,
kiedy piszesz do mnie listy i wspominasz o słoniach w szarym odcieniu - myślę,
o tym że mają delikatną skórę i tak łatwo je zranić – to jak pożegnanie afryki...

...a może wolisz napić się kawy?

jak strupy zdrapuję koniki morskie ze ściany,
sączy się. ja wciąż mnożę rekwizyty a nie potrafię wyrazić,
prostymi słowami, jak cholernie mi przykro.