w sumie nic mnie na dłużej nie zatrzymało - w sensie: są słowa, i o - widocznie była potrzeba - przeczytałem, niewiele we mnie zostało - jeden wers przykuł moją uwagę w sensie negatywnym:

stoję w przedpokoju bo się boję

warto przeczytać kilka razy na głos, i zobaczyć bo/bo - stoję/boję - bosięboję, bosięboję

może następnym razem, powodzenia

Creep, dziękuję za pochylenie się i poświęcony czas.
Julando, dziękuję za komentarz i wcześniejsze rady.

zupełnie przypadkiem historia może mieć innych bohaterów, matkę i syna, babcię i wnuczkę.
tak mnie jakoś, ożył mój stary drewniany dom, dziadkowie razem i z osobna, gwar, specyficzna estetyka mebli, miejsca, zapachy...
chyba już mówiłam, dlatego uwielbiam poezję, poza nieudanymi próbami, bywa jak lustro, każdy widzi zupełnie inny obraz, choć ma przed oczami tę samą taflę.

serdeczności!

Wyznanie pełne uczucia, w wersy wplątane ciepło. I to ma swój urok niewątpliwie, dlatego cieszy, że są pozytywne komentarze. Do mnie, niestety, nie dotarło głębiej, brakło mi iskierki zapalającej, ale to pewnie kwestia tylko moich subiektywnych zapotrzebowań .
Pozdrawiam ze słońcem.

bardzo ciekawy Wiersz

2.6.2 Komentarz musi jasno wyrażać opinie danego użytkownika.

2.6.4 Komentarz powinien być tak rozbudowany, aby autor domyślił się co przeszkadzało lub podobało się komentującemu.

red.Z2007

A ja bym wyrzuciła to "kocham" na końcu. Miłość widać i czuć w całym wierszu. Niepotrzebne dopowiedzenie. Jak dla mnie. Druga strofa najlepiej oddaje uczucia. I nawet pal licho to "bo się boję", do mnie to trafia, bo brzmi jakoś tak miękko i rozbrajająco - zwłaszcza w ustach mężczyzny.

I nie trzeba wyszukanych zwrotów, metafor i innych środków stylistycznych, aby stworzyć wiersz. Tu uczucia zastępują wszystko.

Pozdrawiam