Powziął raz z dumy człowiek czeladzi polańskiej
otwartych słów k'ludowi, z pozycji mieszczańskiej.
Roszad zbędnych niewiele, toteż szybkim krokiem
to w tę się wyglądając, w tamtą skrząc owzrokiem…
Amnestią że to było raz, la widowiska,
list Burgermajster przysłał – zwolnić z więzieniska.
Prowadzi więc cenzorów służba dysydencka
istnego diabła – drogą, pech chciał! prelegenta.
Sąsiedni gapie gapią, gapy z boku dziobią,
a drogą sunie wolny – i noga za nogą,
rozewrzeć ócz talerze! bo drugi za człapie,
spotkają się niechybnie na końca pułapie.
Którymiś z wolna krążył ścieżkami wśród tłumu
i wybił z niego kozak, prostak, cóż, z rozumu,
polak zaś z ust nabitych mądrymi sentencje,
opieką rady słabszym i wszechdysydencjent.
Rozejrzał się nie w stronę znanych nam pierwiastków,
tyle co pognał pierwszy od gawiedzi wrzasków.
Aspołecznym zaskarbem szafocik się cieszył,
lipnie skrząc, świeżo myty – gdzie trzem przyszło spieszyć;
przemów ów la pospólstwa miejscem był (z pozoru),
in articulo mortis! Lud, zebrawszy kworum,
stoickie, baczy młotem za sierpem ruchliwym,
agendą wznoszącego głosu zapalczywym;
rentownie śledzi z dala, kto sił więcej zbyje,
swoich rywali pragnąc wepchnąć w grunt po szyję,
kłóciwszy się o prawo miejsca mowy ściskiem…
…i rozszedł się, znudzony marnym widowiskiem.