Same zachwyty, a ja się poczepiam. Już pierwsze zdanie to masło maślane. Nie "dzień dzisiejszy" tylko "dziś". "Po podaniu sobie ręki" - jednej? Raczej powinno być: "po podaniu sobie rąk" lub "podaliśmy sobie ręce". "Zasiedliśmy do wspólnego śniadania" - skoro "zasiedliśmy" to wspólnie (liczba mnoga). "wspólnego" jest nie potrzebne.
Ale ogólnie ok. Fajne jest "dziczenie się" z dziećmi, trochę zaskakujący pomysł z żoną a pointa zabawna.
Pozdrawiam.

Czytając Twój tekst czułam klimat opowiadania Sławomira Mrożka "Mały przyjaciel". Nawet sam pomysł jest bardzo podobny - konsumpcja przyjemności ze świadomością, iż konsekwencje ponosi ktoś inny. Opowiadanie czyta się z przyjemnością, choć pewne frazy trochę mnie raziły:
miałem nieszczęście stać obok pewnego dziadka, któremu strasznie jechało spod pachy.
a może tylko jestem przeczulona ?
Pozdrawiam.

Bardzo dobry tekst! Śmiałam się na głos. Podobają mi się akapity o pracy, zapasowej dziewczynie, kościele, teściowej i żonie.
Mam mieszane uczucia co do wątku wypychanego z autobusu, śmierdzącego, starszego pana. Natomiast ze strażą miejską mogłeś trochę bardziej poszaleć...( tu facet do wynajęcia mógłby być bardziej agresywny)
W zakończeniu coś mi zgrzyta...jak się zastanowię, co- napiszę
Podsumowując: pomysł świetny, wykonanie bdb.
Pozdrawiam

Dla niektórych panów takim facetem do wynajecia jest ich własna żona: pogoni śmierdzacego staruszka, nawtyka szefowi w obronie swego ślubnego, przywali komu trzeba, posprzata, ugotuje, upierze, poprasuje, pobawi sie z dziećmi i jeszcze sama się zaspokoi. I to wszystko za darmo! Taki gratisik w pakiecie z aktem małżeńskim. To dopiero koszmar, a nie humoreska

Fajnie napisane. Leciutko, bez jakiegoś ciężaru gatunkowego, który skłaniałby szare komórki do nadmiernego wysiłku. Ot, tak, po cobrowemu
Pozdrawiam faceta do pisania
-kobieta do czytania

Fajne to! Ileż niewyobrażalnej szydery z instytucji małżeńskiej!
Gdyby była możliwość takiego wynajmu, podejrzewam, że chętnych by nie zabrakło!

Bo czyż to nie cudowne nie ponosić konsekwencji?
Coś pięknego tak siedzieć, palić cygaro i oglądać mecz, nie martwiąc się, że połowica cierpi z powodu braku zajęcia!
Końcówka tekstu świadczy o wielkiej przebiegłości bohatera, który nie ma skrupułów, bo to chyba nieładnie tak jakoś z tym przeszczepem?

Odkurzam Twoje archiwum, drogi mooy i to jeszcze nie koniec. Nie znasz dnia, ani godziny, gdy znowu wpadnę!
Pozdrowionka bez końca od Złego Zaskrońca.

Powiem wprost: podobało mi się!

Jest w pewnym sensie zupełnie odjazdowe, zabawne i mądre. Jednak jego wartość szczególnie ujawnia się, możliwe, że przez przypadkową modyfikację autora. Jakby to powiedzieć… Oczywiste jest, że opowiadanie niby jest jasne, jednak okazuje się niejasne, czy raczej okazuje się nie takie jak można by sądzić.

Nie wiem czy zrobiłeś to celowo, ale jakby zrobiłeś to trochę nie tak jakby było najprościej i najlogiczniej. Podzielam tu odczucie Jagi. Na początku miałem wrażenie, że z samym końcem coś jest nie w porządku, później zaś odczułem, że i całość jakoś nie gra.

Nie chodzi o to, że mi się opowiadanie nie podoba. Chodzi raczej, że jest dodatkowo zaskakujące, na płaszczyźnie, której się nie spodziewamy. Kiedy przeczytałem pomysł Jagi, jako uzupełnienie:

„Wiem, bohater powinien być pewny, że plan się udał, facet za niego zginie. W tym momencie powinien siąść do Internetu i szukać następnego, na kolejny dzień;-)”

Pomyślałem: – To to! Tak właśnie powinno kończyć się to opowiadanie! Tak ja mógłbym je skończyć i tego właśnie się spodziewałem. Na jej (dla mnie) oczywistą refleksję, że bohater nic nie traci, odpowiedziałeś: „Tylko, żeby to nie poszło w stronę przemysłową!”. Ach! Przecież to oczywiste, że to musi pójść w skalę przemysłową!

Zadziwiające jest, że nie tworzyłeś tego z taką myślą. To opowiadanie przecież jakby z zasady pokazuje przemysł, czy też korporacje. Główny bohater przypomina współczesnego pana, władcę niewolników (czytaj: szefa) mającego podwładnych od brudnej roboty.

Tenże nadczłowiek wykorzystuje podczłowieka, który mu służy dla własnej wygody. To przecież banalne, choć bardzo ładne spostrzeżenie. Dobrze, że zwracasz na to uwagę i tu już opowiadanie jest mądre, samo w sobie. „co tam (…) stać mnie na to” – człowiek współczesny sądzi, że ma prawo tylko dlatego „że go stać”.

Już samo to niepoprawne, prześmiewcze, przedstawienie tego faktu jest warte pokazania i napisania. W tym sensie możemy zauważyć, że człowiek pierwszego świata korzystając z luksusów, czuje się usprawiedliwiony „ponieważ go stać” i „ponieważ uzbierał kasę”, jednocześnie nie zwraca bynajmniej uwagi, na moralną kwestię jego wygody i tego, co się z nią wiąże.

To jak wtedy, gdy zamożny turysta leży sobie na złocistej plaży, obsługiwany przez zmęczonych tubylców, pracujących od świtu do nocy bez wytchnienia – i myśli: „Ależ oni się trudzą. No, ale przecież płacę!”.

Z drugiej zaś strony, oczywistym jest porównanie do biura, do korporacji, do wielkiego systemu wykorzystującego ludzi do spodu. Ale w jaki sposób wykorzystuje się ludzi?

Wyciska się jak cytrynę do ostatniej kropli i bierze następną!

Zarówno mechanizm i cel fabryki, jak i korporacji, jest prosty i jednoznaczny – choć działają one w oparciu o inną podstawę mocy przerobowej człowieka (fabryka wykorzystuje ciało, korporacja umysł).

Chodzi oczywiście o to by (w jak najekonomiczniejszy sposó wyciągnąć z człowieka wszystko, co ten człowiek może dać, a potem się go pozbyć. Człowiek jest zasobem. Korporacja nie traci na tym, że wynajmuje człowieka; ona zarabia na nim tyle ile może i zużytego odrzuca.

Twoje opowiadanie niby jest podobne, lecz jednak inne.

Przypomnij sobie konia z „Folwarku Zwierzęcego” Orwella. „Będę pracował ciężej i ciężej!” – a potem idzie do masarni… Żadnych strat – same zyski.

W tym sensie człowiek do wynajęcia, chociaż nawet dobrze opłacany, opłaca się sam. Bo przecież można sprzedać jego nerki.

W twoim jednak opowiadaniu, od początku do końca czuje się jakiś fałsz głównego bohatera. Zaskakuje ta jakby niepotrzebna poufałość, względem swojej „ofiary”. Jakby bohater chciał mu dać jakieś drobne przyjemności… obficie karmi go, pozwala na spanie z żoną…

Niby jest prze-szczęśliwy i zadowolony z jego pracy. A jednak BARDZO SZYBKO się go pozbywa i nawet nie szuka następnego. Dlaczego?

Skoro facet do wynajęcia to taka świetna sprawa, skoro tyle kłopotu, trosk i problemów on eliminuje, dlaczego tak łatwo i szybko się go pozbywać? Nie wydaje się by chodziło o pieniądze, które dostanie on za jego organy… W końcu nic by się nie stało gdyby facet do bicia, jeszcze dłuższy czas go „chronił” i dopiero później poszedł na stół operacyjny.

Jednak dopiero, gdy bohater pewny jest eliminacji swojego dublera, dopiero wtedy naprawdę przepełnia go szczęście i zaciąga się wybornym cygarem.

////

Ciężko nawet oddać to jak bardzo jest to realistyczne (gdyż czujemy to podskórnie), a jednocześnie sprzeczne i nieracjonalne.


Zatem naszym oczom ukazuje się zupełnie inna, przerażająca, sytuacja: Od samego początku bohater skrycie i strasznie mocno nienawidzi „faceta do bicia”. Nienawidzi go całym sercem i całym swoim jestestwem. Te uczucia maskuje zewnętrzną, powierzchowną uprzejmością i pozorną łaskawością. Udaje, że jego usługi sprawiają mu przyjemność, że jest mu potrzeby, że sprawdza się doskonale. Tak naprawdę jednak ma dosyć tego intruza, który wtargnął do jego życia i zajął jego miejsce. Nie znosi go, chce się go pozbyć jak najprędzej.

Przez cały czas robi dobrą minę do złej gry. W tych wszystkich opisach jakby celowo rozdmuchuje skuteczność i pożyteczność „wynajmowanego”, oraz swoje zupełne zadowolenie. A jednak trudno wyobrazić go sobie zupełnie szczęśliwego.

Możemy wyobrazić sobie sytuację, w której „facet do bicia” bawi się radośnie z jego dziećmi, a nasz bohater – z zaciętą twarzą, słysząc przez ścianę odgłosy ich zabawy – udaje, że frajdę sprawia mu oglądanie meczu. Tak musi być w istocie, gdyż gdyby jego oglądanie meczu było rzeczywiście zupełnie spokojne, skąd wiedziałby, że ten facet „dziczy się z nimi na całego”?

Tak właśnie jest. Bohater nieufnie patrzy na tą obcą osobę w swoim domu. Czym by się nie zajmował, zawsze jednym okiem, ma go na widoku. Mówi, że nie musiał przypominać sobie historii opowiadanej przez teściową, a jednak przytacza, jaka to była historia – a więc jednak sobie ją trochę przypomniał! Dlaczego, gdy tylko zobaczył teściową, nie wyszedł gdzieś, zostawiając ja z „facetem do wynajęcia”? Dlaczego nie może zupełnie zostawić mu tej roli? Miast tego zawsze zostaje w pobliżu, niby bawi się na komórce, lecz tak naprawdę zerka na rozmawiającą teściową. W ogóle komórka wydaje się jedynie pretekstem, by mógł zostać na miejscu i obserwować z ukrycia…

Wreszcie na końcu ujawniają się jego prawdziwe intencje. Niby łaskawie macha ręką spełniając życzenie „wynajmowanego”, lecz w swej istocie wie już, że zaraz się go pozbędzie. Skoro „facet do bicia” to usługa tak przyjemna i pożyteczna, mógłby wykorzystać go do spodu. Mógłby przez tygodnie i lata, być przez niego wyręczany we wszystkich trudnościach. Skoro tak bardzo zależy mu na spokoju i ciszy mógłby mieć jej jeszcze więcej, a facet do wynajęcia mógłby w tym czasie harować w dzień i w nocy na dwóch posadach.

Nawet jeśli zamierzał sprzedać jego organy, mógł przecież, choć tydzień pozwalać mu się wyręczać. A jednak nie! Już po pierwszym dniu musi się go pozbyć. Dopiero perspektywa bliskich cierpień „faceta” napełnia twojego bohatera prawdziwym szczęściem i rozkoszą. Dopiero na sam koniec uśmiecha się on naprawdę szeroko i szczerze. Ani przez moment nie przychodzi mu do głowy by, choć odrobinę, żałować, że pozbywa się tak niby użytecznej osoby.

///
Ale, o co w tym wszystkim chodzi?
Hmmm, być może takie uczucia odczuwają Anglicy (i inne bogate narodowości) w stosunku do imigrantów – niewolników odwalających za nich najcięższą robotę, lecz także naruszających ich swojski świat i wchodzących z butami do ich ojczyzny.



Tak ja to widzę… Ale przecież mogę się mylić!

Serdecznie pozdrawiam,
Ten Śmiertelny

Miły mi DoCo,



Dziękuję, za te niezasłużone pochwały. Kto jednak dużo mówi, łatwo ma popełnić błąd. Mam nadzieję, że nie będę przesadnie irytował, użytkowników portalu, swą bazgraniną. Mam skłonność do używania mocnych słów oraz ostrej krytyki.

I chociaż piszę zupełnie szczerze, często po niewczasie żałuję, zbyt mocnych wyrażeń, czy dosadności kwestii. Mam nadzieję, że z przyjemnością będzie ci się czytać, również inne moje uwagi do twoich tekstów. Jesteś tak miły, że aż ciężko będzie mi cię krytykować! Hahaha!



Dzięki!
Staram się pisać takie komentarze jakie chciałbym otrzymywać – to znaczy obszerne. Poza tym lubię przedstawiać swoje pełne zdanie. Dziwi mnie, że inni nie mają podobnie.

Gdy w zwykłym życiu pokazuje swoją (różnego rodzaju) twórczość, bardzo irytują mnie zdawkowe odpowiedzi. Często z ludzi, trzeba naprawdę „wyciskać” ich zdanie. Dopytywać: Co dobrze? Co się podobało, w czym? Co zdziwiło? Co zdenerwowało? W czym treść nie odpowiadała? Itd. – to strasznie męczące…

Mi zaś zwykle buzia się nie zamyka, po niemal każdym odbiorze czyjegoś dzieła. [Inną sprawą jest czy mówię z sensem...]

Napoleon mówił ponoć, że obawiać należy się nie tych którzy mają inne zdanie, lecz tych którzy są zbyt tchórzliwi by je przedstawić. W związku z tym należy stwierdzić, że jestem nieszkodliwy.


Bardzo dziękuję ci za twe liczne pochwały. Także za to, że skłaniasz mnie do pisania recenzji. Miałem już tu napisać ci jak bardzo ich nie lubię, oraz zarzec się, że nigdy nie przyłożę do nich ręki, ale po dłuższym namyśle stwierdziłem, że miło byłoby napisać kilka omówień szczególnie cenionych przeze mnie dzieł, jak i tych których wyjątkowo nie znoszę.

W swym (krótkim) życiu przeczytałem tysiące recenzji. Problem z nimi jest taki, że recenzent staje zwykle jakby nad autorem. Opisując czyjeś dzieło, patrzy z góry i wywyższa się nad twórcę, od którego jest zwykle przecież słabszy.

Oczywiście komentarz może być podobny, ale na komentarz może przecież jednak twórca odpowiedzieć. Sprostować nieścisłości itd.
W ogóle lepiej jest chyba tworzyć, niż recenzować… Ale wielkie dzięki za tą myśli i pochwały.

/////



Moim problemem jest chyba to, że uznaję za oczywiste, to co dla wielu oczywistym jeszcze nie jest. Te wszystkie „trafne uwagi” da się jednak przecież wywnioskować z twojego tekstu. Wypadałoby więc raczej tobie podziękować, za ich wyciągnięcie i przedstawienie w formie opowiadania.



Pisząc ten komentarz od początku czuję się jak skończony niewdzięcznik. >_<

Najgorsze w radzeniu ludziom, jest to, że niektórzy rzeczywiście słuchają tych rad i trzeba się później martwić, czy się dobrze doradziło… <lol> Jestem wzruszony tym, że z powodu moich uwag zdecydowałeś się zmienić zakończenie.

Ja jednak NIE RADZIŁEM Ci zmieniać zakończenia.

To prawda: takie (nowe) zakończenie uważałem za naturalniejsze i normalniejsze; nie zawsze jednak to co naturalne jest najmądrzejsze. Oczywiście twoje opowiadanie jest mądre tak czy siak.

Poprzednie „ucięte” zakończenie, zaskoczyło mnie i sprawiło, że głębiej zastanowiłem się nad całością. Wynik tych dociekań umieściłem w komentarzu.

Wybacz mi proszę, jestem niewdzięcznikiem i szaleńcem, ale sądzę jednak, że oryginalne zakończenie było lepsze.

Jak sprzeczne są więc moje odczucia! Czuję się zaszczycony tym, że przeze mnie zmieniłeś swoje opowiadanie, a jednocześnie sądzę, że nie potrzeba było go zmieniać. Nonsens! Tak, wiem; ale mimo wszystko, chciałem ci przedstawić te wrażenia…


To jednak twoje dzieło i masz prawo robić z nim co zechcesz. Martwię się tylko czy swą paplaniną, nieopatrznie go nie zepsułem…

Jeszcze raz dziękuję za wszystko. Trzymaj się ciepło. Pozdrawiam serdecznie,

Ten Śmiertelny





Jeśli dzieło jest dobre, nie mam mowy o żadnym trudzie i nikt nań czasu nie będzie żałował nigdy. Żyj, wzrastaj, kwitnij! Vivat!