W nocy-m błądził pewnej, a głodnej zabawy,
przyjąłem: noc śpi, to noc wie.
Bezsenne się w głowie roiły obrazy,
przez dreszcz – nie wiedziałem – przez sen.

Hen, nadszedł dzień złoty, choć skryte promienie
skrywały przez bezsens ten sens;
i miałem wrażenie, że zwykłe jest dnienie,
a chyba, że nie wiem i wiem.

Ospale się w wir obowiązków rzuciłem,
nie strof-że mnie, wietrze! A kysz!
Za oknem ciemnawo. I zimno na siłę,
bo wiosna coś czeka – na wyż.

Lecz słyszę: zastanów-że się, jest tu nad czym.
Nie widzę; oj, wietrze, oj cyt.
Pracuję; i czuję, że w pracę ktoś patrzy,
a… mruga wskazówka. Cyk, cyk.

Esencja ożywień, i nocy kolejnej,
jest w piśmie. Czy sens? Piszę znów.
I czyta ktoś, czyta, a zegar jrzy we mnie,
wiatr huczy za oknem, wuch, wuch.