Witaj Wiolinie,
cieszy urzeczenie

nie zgodzę się z Tobą w kwestii powtórzenia, z kilku powodów.

po pierwsze przynależność i hierarchia. jeżeli
fartuch był babci - to znaczy, że jeden z wielu, jeżeli uczepiony, to znaczy, że nierozerwalny, wrośnięty

gdybym napisała tak:
uczepiona fartucha, tenże babci a babcia świata,

trzymałam świat w cuglach - zachowany byłby ciąg logiczny.

ponieważ jednak dorzucam kilka słów, muszę odnowić rozpoczętą myśl.



peeelka fartucha, tenże uczepiony babci a babcia świata - coś jak porządek, konieczny dla równowagi i życia. poza tym zaznaczenie więzów: kulturowych, krwi, tożsamości, kobiecości i etc. należeć do kogoś, nie znaczy stanowić integralną całość. o tego potrzeba łańcucha, tenże musi być uczepiony mocno, ogniwo, w ogniwo. jest tu ono zresztą naruszone, albo mówiąc inaczej, czegoś brakuje, ale bez podpowiadania

no i jeszcze mantryczność, która sprawia, że: zaczynamy się kołysać, coś wpada w ucho i dźwięczy na długo po ustaniu melodii. taka właśnie rola powtórzeń, wziąwszy "Rzepkę" Tuwima na przykład

niemniej dziękuję za wnikliwość i możliwość nagadania się ))

serdeczności!

płyń zatem roztapiając, oszczędź po drodze co piękniejsze!

raz jeszcze dziękuję

nie przepadam za świętym spokojem, monotonia usypia, a ucinając w wierszu, to o czym szerzej w pierwszym(moim) komentarzu, pozbawię go najważniejszego. więzi i ciągłości z przeszłym.

dziękuję za poczytanie.

Piękne liryczne wspomnienie, wzruszające szczególnie właśnie to bezpieczeństwo (może i złudne ale dla dziecka najprawdziwsze) trzymania się za fartuch.
I fakt trzymało się wtedy życie w cuglach.

Bose stopy i fartuch babci, tak mało potrzeba było żeby czuć się bezpiecznie, piękne i prawdziwe.

urzekl mnie ten krotki tekst, wedlug mnie dobra dawka poezji