Rozdarłem skórę o obłęd, korę starego dębu.
Korzenie tkwią zbyt głęboko; zawieszone na brwiach
wrastają w oczodoły. Bezwolnie osuwam się pod naciskiem
zielonych pędów. Źrenice przypominają młode latorośle.

Uderzam palcami o pustą przestrzeń. Gałęzie potrzebują tylko
słońca i deszczu. Stałem się elementem pejzażu; czerwone półnuty
spływają po mnie kroplami. Torsja w oczach artysty,
elegia przecieka przez jego palce, zalega w uszach.

Zrywam się z dłoni, drzewa wypuściły gołębie. Ich hałdy
gromadzą się pod nagimi konarami. Przeżuty przez zieleń
wracam na drugą stronę płótna.