Ładnie i lirycznie - choć tytułów w językach obcych nie trawię. Z pierwszego wersu można wyrzucić "dziś" - nie wiadomo, czy chodzi o wieczór, czy o "niego", który pachniał interesująco akurat dziś wieczorem. Wersy pisane kursywą nie tworzą jakiegoś "równoległego" dyskursu i nie muszą być wyodrębniane akurat w ten sposób.
W naszym kręgu kulturowym piołun tradycyjnie ma smakować gorzko, nie pachnieć; chyba, że myślimy o zapachu absyntu (absinthium), alkoholu zwanego kiedyś "zieloną wróżką".

Tytuł przywołał... z tym płaczącym księżycem...

"dotyk dłoni kiedy rozczesywałeś
mi włosy wyplątując z nich gwiazdy
śmiałeś się że skradłam im sny" - // ten fragment mnie najbardziej ujął.

Może nie wszystkie słowa we mnie wydrżały tutaj, ale subtelność wiersza jest pełna uroku. Zawsze, gdy czytam Twoje wiersze, mam wrażenie, że są niezmiernie kruche i trzeba je przytulić, by się nie rozfrunęły, nie rozsypały... Więc przytulam.
Owe światy z delikatnych płatków-obrazów przyciągają...

Pozdrawiam z księżycem we włosach.

Pomieszanie czasów na początku i na końcu zdezorientowało mnie mocno: na początku i na końcu "dziś", tymczasem kolejne wersy - raz czas przeszły, a drugi raz - teraźniejszy. Dlaczego?
Piołun na końcu jest zbyt ostentacyjny, jakby w pośpiechu przywołany rekwizyt, którego zapomnieliśmy zabrać na początku, albo jak element z innej bajki, doklejony w ostatniej chwili, żeby osiągnąć co? Że trele przemijają? To jasne. Moim zdaniem, lądowanie wiersza zbyt twarde...

Świat twojej poezji, Kushi, jest jak magiczna podróż do innego wymiaru, gdzie żyją zachowane na wieki wspomnienia, subtelnie unosząc się gdzieś blisko serca, bajeczne smaki kochania, co było lub być mogło, wreszcie "on", ten jedyny, do którego te wersy płyną na falach nostalgii, sentymentalnych powiewów wiatru, z czasów, gdy miłość żyła, i uderza ich intensywność, skryta pod pozornie spokojną narracją i stonowanym wydźwiękiem wiersza.
Bo tu emocje i uczucia kłębią się jak w kotle, wracają pomimo upływu czasu, który, jak to częste w twojej poezji, zabrał miłość i pozostawił pustkę i... zapach cynamonu.
Jego zapach i woń tamtego kochania...
Odnajduję się w sentymentalnej nucie tego wiersza, czuć w nim niemal namacalnie tęsknotę i pustkę, smak przemijania i niespełnienia.
Bo lepiej nigdy nie kochać, niż kochać i utracić miłość.
Ten wątek powraca i podnosisz go do rangi głównej osi życia, wokół której kręcą się mniej ważne sprawy - kochanie jest absolutem i wartością nadrzędną.
Pięknie opisujesz smaki i ledwie wyczuwalne impresje, to, co stanowi istotę miłości i tego, co się czuje po jej stracie.
To wchodzi pod skórę i lśni własnym światłem.
To się widzi i czuje, można prawie że dotknąć tej tęsknoty i wczuć się w przeżycia narratorki.
Głęboki, piękny, choć smutny wiersz.
Zaczynam coraz bardziej czuć twoje wiersze