Witaj Alx
Tomasz wspomina, rozważa, ocenia i opowiada, i najczęściej nigdy nie jest sam, stąd forma i wprowadzony dialog, czyniący słuchacza czymś więcej niż tylko obecnym, czyniący zaangażowanym.
gdyby było konkretne, byłoby podane na tacy, a poza tym, jeśli Tomasz stałby się oczywisty i wiadomy do każdej rysy, byłby nudny
ale, mówię o konkretach, z tym, że to już kwestia indywidualnych przeżyć, bo to one warunkują odbiór.
no i nie skupiam się na formie, jest tylko punktem wyjścia.
dziękuję za podzielenie się wrażeniami oraz czytaj i narzekaj do woli

serdecznie

jesteś pierwszą osobą, która tak uważa. ale dobrze mieć kontrast do zachwytów.


to może być jedna z przyczyn. nie chcę żeby bohater stał się jednodaniowym posiłkiem. kreślę poszczególne obrazy, im będzie ich więcej, tym więcej będzie wiadomo - albo nie wiadomo


miałam na myśli to, że forma powstała wraz z pierwszym wierszem, po kilku próbach i udoskonaleniach nabrała powyższego kształtu, który powielam w poszczególnych odsłonach. powstała raz i dzisiaj jak piszę kolejnego Tomasza nie zastanawiam się nad formą, wiersz przychodzi w kształcie, (wydźwięku, temperaturze) wcześniej już zakodowanym w głowie
to trochę tak jak z nauką chodzenia, kiedy już się nauczymy, nie zastanawiamy się nad postawieniem każdego kroku, ale wstajemy i idziemy

dziękuję i nisko się kłaniam a zwłaszcza, że już mi go jedna pani z dorobkiem niemałym chciała zmieniać, ale się jej nie dałam
PS.
może mnie trochę estyma zelży?