na dworze taki szum - taki, czyli jaki?, ta ogólnikowość psuje nieco odbiór, widziałbym bez, albo zastąpiony dookreśleniem "wielki" lub inaczej

wiatr złapany w siatki z zakupami
się szamocze

w tej cząstce widziałbym naturalniejszy zapis

wiatr szamocze się
złapany w siatki z zakupami

ktoś rozjechał kałużę
poszła do nieba - ta metafora bardzo mi się podoba, ale bez poszła, może uleciała, albo inaczej

niegrzeczny chłopiec rozpruł latawcem
białą chmurę

po prostu dzień

nie wiem dlaczego niegrzeczny, dlatego tylko, że puszcza latawca?

wieczorem wszystko wraca do normy
słońce otulone chmurami
rumieni się ze szczęścia

bardzo pozytywnie postrzegam ten fragment, wprowadza ład, harmonię, tonuje napięcia

wiatr bawi się z deszczem
w chowanego

czytam obrazami i ostatni jaki był z wiatrem, to jego szamotanie się w siatkach na zakupy, brakuje mi elementu jego wyjścia "z niewoli", dla jasności; sama fraza jest okey, ale odnoszę wrażenie niespójności sytuacyjnej

gratuluję wiersza, ja mając dwadzieścia lat spaliłem wszystko co napisałem, no i pisałem dużo gorzej od Ciebie, i mam z tym problem do dzisiaj; wszystkie uwagi wyżej oczywiście niezobowiązujące

pozdrawiam serdecznie

Był taki moment, że też spaliłam wszystko, co napisałam... Niewiele zostało do dzisiaj. Ale cóż, było-minęło.

Ładnie przyuważone obrazki i skojarzone słownie. Tak lekko i swobodnie Ci to wyszło - jakby machnięcie pędzlem... Współistnienie codzienne... Zaplątanie istnień ludzkich z naturą.

Z drugiej strony... Hm... Pojawił mi się obraz ingerowania człowieka w naturalny stan rzeczy. Pułapki zastawiane, wpływ, nawet nieświadomy, na przyrodnicze zjawiska, ich "życie". Dopiero gdy ludzie idą spać, świat może funkcjonować zgodnie ze swą naturą...

Ot, takie sobie skojarzenia mi się przyplątały...

Pozdrawiam słonecznie z nierozdeptanymi promykami .