Czerwień zostawiła krajobraz. Spłynęła po liściach, dolinach,
pokaleczonych barwą; kiedy wpadała w ostatnie objęcia wiatru
wróci, mówiłaś. Nie wiedziałem, że była świecą, że bez niej
na lustrach pojawi się szron. Straciłem z oczu ramiona, płatki uszu.

Wypatrywałem jej na horyzoncie, w spienionych mgławicach, przypływach.
Odeszła zrywając kolię z nieba. Na brzegu białego morza
potykam się o perły. Nie pamiętam koloru bursztynów.

Na kredowych klifach rozpalamy ogniska, rozcieramy forsycje w dłoniach.
Oblekamy się w płatki, wbijasz palce w chłodne powietrze;
dawno temu dotykałaś nimi szafranu był taki ciepły, mówiłaś.