Ewa, wchodząc do pokoju, podnosi z podłogi różne rzeczy, pozostawione w totalnym nieładzie. Kiwa głową z dezaprobatą, chociaż od dawna wie, że dzieci nie odziedziczyły po niej zamiłowania do porządku. Zna tu każdy zakamarek, ale czasem lubi siedzieć w samotności i wspominać wydarzenia minionych lat.
Ze wzruszeniem przygląda się zdjęciom, którymi obficie udekorowana jest jedna ze ścian. Zatrzymane w kadrze ulotne chwile ożywają w niej za każdym razem, gdy przebiega wzrokiem po ukochanych twarzach. Historia życia, ujęta na fotografiach, odzwierciedla ich sukcesy i porażki, radości i smutki.
Wystarczy dobrze się przyjrzeć, aby odkryć, jak wiele dla siebie znaczą, jak wiele przeszli, ramię przy ramieniu, uwikłani w codzienne rytuały i drobiażdżki, nadające wszystkiemu głębszy sens.
Powraca pamięcią do chwil, gdy w całym domu rozbrzmiewał dziecięcy świergot i śmiech. Jeszcze wczoraj prosiła, aby nie biegać po całym domu i nie trzaskać drzwiami, a teraz tęskni za odrobiną hałasu, bo nagle okazało się, że cisza bywa męcząca, a nawet bolesna.
Zatrzymuje się w miejscu, tuż przed wielkim lustrem, i wodzi wzrokiem po swojej twarzy, naznaczonej zmarszczkami przez upływający nieubłaganie czas.
Dotyka kąciki oczu, marszczy czoło, zaskoczona, że powoli zmienia się w kogoś zupełnie innego. Nieprzespane noce, codzienne zmartwienia, bieganina za spełnianiem cudzych próśb z pewnością odegrały w tym pewną rolę, ale ona niczego nie żałuje.
Odwraca wzrok i zabiera się za sprzątanie pokoju. Układa porozrzucane na łóżku maskotki. Kiedyś zamierzała oddać je potrzebującym dzieciom, ale ostatecznie nigdy tego nie zrobiła, żywiąc obawy, że wraz z zabawkami utraci część bezcennych wspomnień.
Podchodzi do biurka i zagląda do drewnianej szkatułki, obok której leży złoty wisiorek. Nie widziała go wcześniej, a Maja nie chwaliła się, że otrzymała od kogoś tak śliczny prezent. Podnosi podniszczone wieczko i zagląda do środka. Ze zdumieniem odkrywa, że znajduje się w niej wiele wartościowych drobiazgów.
Dźwięk znanej melodii wyrywa ją z zamyślenia. To telefon córki. Na ekranie wyświetla się nieznany numer. Ewa zastanawia się, czy powinna odebrać.
Kiedy melodia się urywa, naciska guziki i zagląda do poczty. Wie, że wkraczając na prywatne terytorium córki, łamie niepisane prawo, ale tym razem nie może się powstrzymać. Jest zbyt zaciekawiona.
Maja rzadko opowiada o swoich przyjaciołach i znajomych z uczelni, jest skryta i małomówna, a wiadomo, że jako matka chciałaby się dowiedzieć, jak najwięcej. W dzieciństwie dzieci opowiadały o swoimi wrażeniach i przeżyciach z każdego minionego dnia, ale, gdy podrosły i weszły w okres dojrzewania to uległo drastycznej zmianie. Sekrety wkradły się między nimi, nadając ich relacjom innego wymiaru. Niby wszystko było jak dawniej, ale jednocześnie zupełnie inaczej.
Ewa z niesmakiem czyta wyuzdane smsy córki. Postanawia nie zagłębiać się w treść tych wiadomości, gdy nagle dostrzega, że pochodzą od różnych mężczyzn, a nie od jednego, jak początkowo myślała. Próbuje zachować spokój, ale już wie, że za tym wszystkim kryje się coś niedobrego.
Jak to możliwe, rozmyśla, że córka pozwala się traktować w ten sposób? Ma ochotę krzyczeć i tupać, ale zamiast tego stoi w bezruchu, zszokowana i przerażona. Ogarnia ją panika. Przecież to nie może być prawda. Ostatnio czytała o podobnej historii w gazecie, ale nie przypuszczała, że coś takiego mogłoby dotyczyć Mai.
Są przecież kochającą się rodziną, w której szacunek i wzajemne zaufanie zawsze stały na pierwszym miejscu.
Podchodzi do szafy i przegląda metki sukienek, w których ostatnio przyjechała Maja. Pochodzą z najlepszych sklepów i z pewnością słono trzeba było za nie zapłacić. Jak to możliwe, że nie zauważyła tego wcześniej?
Siada na łóżku, dotyka wypłowiałego koca, na którym gdzieniegdzie pojawiły się żółte plany. Kupili go nad morzem. Maja miała wówczas dziesięć lat. Była śliczną, niewinną dziewczynką.
Ewa odkłada na bok telefon, nie ma ochoty dłużej grzebać w rzeczach córki.

Pożegnawszy się z koleżanką, Maja wychodzi na zatłoczoną ulicę. Stukając obcasami, przemierza Stare Miasto. Przygląda się zaniedbanym kamienicom, które straszą wulgarnymi graffiti. Między tymi budynkami przemknęło jej dzieciństwo i wczesna młodość. To tu budowała w myślach domki z piasku i marzyła o księciu z bajki. To tu naiwnie wierzyła, że każdy promień słońca przynosi szczęście, a każdy deszcz ukojenie.
Spogląda w stronę sklepiku na rogu, gdzie kiedyś kupowała z siostrą lody Bambino. Mała, śmietankowa kostka, a przynosiła tyle radości. Za ladą wciąż stoi właścicielka, która, jak nikt inny, potrafi zadbać o każdego klienta.
Na Starym Rynku zatrzymuje ją kolega z lat szkolnych. Przywitawszy się szerokim uśmiechem, zaprasza na kawę do pobliskiej restauracji i wypytuje o różne szczegóły. Maja odpowiada pół słówkami, nie ma najmniejszej ochoty na rozmowę, pragnie, jak najszybciej wrócić do domu. Każde pytanie wprawia ją w zakłopotanie, przypomina o tym, kim była jeszcze kilka lat temu i jak wiele od tamtej pory się zmieniło.
Wciąga głęboko powietrze, przechylając głowę lekko do tyłu. Z całych sił stara się słuchać, ale nagle ma kłopoty z koncentracją.
− Przepraszam. Śpieszę się do domu – mówi, machając na pożegnanie.
Udaje, że nie dostrzega zawiedzionej miny, ani smutku na twarzy kogoś, z kim potrafiła śmiać się i żartować godzinami.
Odchodzi, z trudem powstrzymując napływające do oczu łzy. Nie rozumie, co się z nią dzieje. Jest wściekła i rozgoryczona, ma ochotę zamknąć się w swoim pokoju, gdzie świat nie ma dostępu.
To wszystko wina koleżanki, tak szalenie zakochanej, ćwierkającej nieprzerwanie o swoim ukochanym narzeczonym, z którym wiąże wielkie plany na przyszłość.
Głupia gęś nawet nie zdaje sobie sprawy, jak szybko przekona się, że z mężczyznami wcale nie jest tak łatwo, myśli rozgoryczona Maja.
Szpera w torebce w poszukiwaniu paczki chusteczek. Niespodziewanie zauważa, że brakuje telefonu. Przez roztargnienie zapomniała upewnić się, czy ma przy sobie komórkę, a przecież bez niej nie wychodzi na miasto.

W domu, zamiast zapachu przepysznego obiadu, czeka na nią cisza. Wchodzi do środka, zdejmuje z nóg buty, wiesza płaszczyk. Przed lustrem przeciera pośpiesznie oczy, mając nadzieję, że matka nie zauważy śladu łez.
− Mamo! – woła, delikatnie zaniepokojona.
Schodami pnie się na górę, do swojego pokoju, gdzie dostrzega skuloną postać. Obok leży telefon.
Maja patrzy na matkę, urażona i zła. Nikt nie ma prawa grzebać w jej rzeczach, a co dopiero, czytać prywatnych wiadomości. Sądziła, że mogą sobie ufać, ale okazało się, że była w błędzie.
− Tylko nie mów o tym ojcu – mówi zdesperowanym głosem.
Jest gotowa przyjąć każdą karę oraz wszelkie słowa krytyki, ale nie potrafi wyobrazić sobie, aby ojciec dowiedział się o jej luźnych relacjach z innymi mężczyznami.
− Dlaczego?
Pytanie matki zaskakuje ją.
− Nie wiem – odpowiada, zgodnie z prawdą. Nie pamięta nawet, jak to się wszystko zaczęło. Po prostu potrzebowała pieniędzy i koleżanka umówiła ją z pewnym nadzianym facetem. To było niewinne spotkanie, na którym zresztą całkiem sympatycznie się bawiła. Później na jej drodze pojawili się inni, ważni i wpływowi mężczyźni, dzięki którym bywała na świetnych imprezach.
− To się musi skończyć – matka jest stanowcza.
− Wiem.
− Myślałam, że inaczej cię wychowaliśmy.
Jak to możliwe, że mama na nią nie krzyczy? Ten pozorny spokój wpędza ją w jeszcze większe wyrzuty sumienia.
Ewa podchodzi do drzwi, otwiera je szeroko, jakby chciała, aby do tego pokoju napłynęło świeże powietrze. Przez moment rozgląda się po przytulnych, pełnych uroczych wspomnień kątach, a potem wychodzi, podając Mai worek na śmieci.
− Posprzątaj najpierw w swoim pokoju, a potem porozmawiamy dalej.
Maja stoi bezradnie, nie bardzo wiedząc, w którą stronę się poruszyć.