No proszę, zajrzałam ze względu na tytuł, bo dobrze jest mieć znajomych i... ugrzęzłam.

Pozwolisz na małe uwagi, Creep?

- Więc – jak to jest umrzeć? - chyba nie najbardziej korzystny zapis.
Można:
- Więc, jak to jest umrzeć? - jest płynniejsze.
- Więc... jak to jest umrzeć? - jest małe zatrzymanie, ale lepsze niż dywiz.

- Ach, więc to tak jest: umrzeć –
wejść siekierą rzeki
w zamarznięty ocean. - nie powtarzałabym "umrzeć".
Może:
- Ach, więc to jak wejście
siekierą rzeki
w zamarznięty ocean? - wersyfikację wymyśl sam.

- wszechmogący motyl, gładzący policzek - wszechmogący/gładzący.
Można:
- wszechmogący motyl, gładząc policzek(,)
czule milczy: hosanna.

- Czy chce Pan coś dodać (...) Tęsknota, której - brakuje mi spójności pytania i odpowiedzi.
Logicznie byłoby - "Tęsknotę, której nie pomieści alfabet".
Podobnie jest z następnym wersem - "(...) poetę, jakiego nikt z was nie zna" - "jakiego", żeby nie powtarzało się "której/którego".

- Nie musisz. - rozdźwięk między "pan" a "ty". Dałabym bezosobowe:
- Hm, nie rozumiem…
Nie trzeba. Po prostu – piszemy
nowy wiersz(.) - celowy brak kropki?

Aha - "Pan" - w rozmowie zwracasz się wielką literą?

A na koniec - bardzo mi się podoba i czekam z nadzieją na małą kosmetykę, jeżeli tylko nie urwiesz mi głowy.

Dobrego.

Do mnie ten wiersz bardzo mocno przemówił. Jest doskonały.

Wiersz robi wrażenie, naprawdę dobrze napisany i sprawia, że chce się go przeczytać jeszcze raz.
Pozdrawiam

Uśmiechnęłam się i pomyślałam - a jednak! Rozmowy bywają nader inspirujące i owocują nowymi wierszami.
Dobrze wyszło, ale to już wiesz z powyższych wpisów. Zostawiam zatem ślad widzialny z pozdrowieniem.

Miladora - Trzcina - ekonomista - mike17 - Mysloskoczek - wierszokleta - Esy Floresy - Wiolin - baaardzo dziękuję Wszystkim za ślady obecności i miłe słowa -

M - nie urwę, po to jest PP, aby był ferment - Portal Pisarski rządzi!
a teraz "odfermentacja":
1) przez dywiz chciałem osiągnąć dłuższą pauzę, taki rodzaj dłuższego niewiedzenia, zamyślenia, o co PL ma zapytać, w sensie: takie zagajenie: a więc - (dłuuuga pauza) i pytanie... bardzo być może, że zamienię na: Więc,
2) porównanie mi subiektywnie nie pasuje, zdecydowanie wolę powtórzenie, w sensie taką dobitność podwójną wolę: ach, więc to tak jest: umrzeć...
3) wszechmogący/gładzący - racja, raz mnie gryzie/raz nie gryzie, najprawdopodobniej zamienię na:
wszechmogący motyl, gładząc policzek(,)
czule milczy: hosanna.
4) co do tych wersów, niespójnych i z której/którego - one miały takie być: nielogiczne, niespójne: chciałem uzyskać wrażenie, że oto niebiańska wspólnota poetów, rzuca sobie frazy, luźne pomysły, bo - jak się później okazuje: piszą wspólnie: nowy wiersz (w sensie: Oni piszą, więc rzucają pomysły, wersy) - jakby "rozmówca" - Pan Miłosz, już nie był zainteresowany Peelem, ale zajął się tym, co lubi, chce, czyli pisaniem (z innymi Poetami) -
5) taaak, celowy brak kropki, przez jakiś czas będę bawił się w zamkniętą otwartość kropkowo-bezkropkową
6) nie ma rozdźwięku, między Pan/ty - Pan to Miłosz (Wielką literą z szacunku, ty - to Peel)
7) a z tą wielką literą, hm - sam nie wiem, czy Pan, czy pan, wolę Pan (dla czytających tekst), mówione i tak będzie małą

hm - mniej więcej tak to widzę, drobna kosmetyka pewnie będzie, ale nie od razu, niech tekst odleży, odsapnie - wrócę tu kiedyś z heblem -

Dziękuję za ferment -

Od razu mówię, że rozmawiam zupełnie niezobowiązująco, Creep.

1. – rodzaj dłuższego niewiedzenia, zamyślenia – do tego o wiele lepszy jest wielokropek. Dywiz daje bowiem wrażenie pewnego „spłaszczenia” kwestii.

2. – zdecydowanie wolę powtórzenie – więc może inny zapis?
– Ach, więc to tak jest – umrzeć.
Wejść siekierą rzeki
w zamarznięty ocean?

4. – chciałem uzyskać wrażenie, że oto niebiańska wspólnota poetów, rzuca sobie frazy – zauważ, że posłużyłeś się kursywą, jaką zaznaczałeś dotychczas kwestie Miłosza. Dlatego czyta się to jako jego wypowiedź, a nie głosy postronnych osób. Tu jest wyraźny rozdźwięk. Zwłaszcza że kończy się to – „Hm, nie rozumiem…” – odpowiedzią rozmówcy Miłosza, na co ten odpowiada: „Nie musisz (…)”.

6. – Pan to Miłosz (…), ty - to Peel) – Miłosz nie powiedziałby do swojego rozmówcy „ty”. Powiedziałby „pan”. Dlatego, żeby nie powtarzać tego słowa, zasugerowałam bezosobową formę – „nie trzeba” – może nawet lepiej byłoby dać – „nie szkodzi (że nie rozumiesz)”.

7. – wolę Pan (dla czytających tekst) – w literaturze słowa „pan” nie pisze się wielką literą, niezależnie od rozmówcy.

A co do odsapnięcia, to faktycznie dobrze byłoby dać Twoim bohaterom trochę czasu na odpoczynek.

Dobrego

Powiedziałam, że wrócę, więc wróciłam. Ponieważ wiersz podoba mi się w całości, napiszę tylko o tym, co mi się nie podoba, jak mi się wydawało, bowiem naprawdę podoba - to okropności dodają wszak smaku poezji (vide nadmuchiwanie żab). A tak ogólnie: trudno jest zmienić fakty autentyczne (mz. jedna z najgłębszych odruchowych kolokacji) w fakt autentyczny, ale Tobie się to udało. Tekst to ogromnie spójny, klarowny, wciągający. Tak wciągający, że stłukłam przy czytaniu konfitury, niemniej dzięki temu wiem, że szkło na języku topnieje - dodaje świetlistości. I że można sobie z niego ulepić dobrą gwiazdkę na najwyższą gałąź Świetlistego Drzewa (że tak bożonarodzeniowo w tej chwili zakończę )

Twój styl jest rozpoznawalny, ciekawie u ciebie jak zawsze. Dziękuję za to, że mogłam poczytać. Pozdrawiam
V.

hm - tutaj racja, też mi coś z tymi imiesłowami nie gra - na pierwsze wytłumaczenie mam że wydźwięk, że para imiesłowów, dwa, uzupełniające się, rymujące, będące w relacyjności jakby (wzmocnienie tekstu), ale wiadomo, ja patologia jestem, więc -




może tak?

a w środku
wszechmogący motyl
gładzi policzek
czułym milczeniem: hosanna

?