Powiem tak po prostu - ten wiersz mnie zauroczył.
Może dlatego, że to samo myślę o chabrach

Bardzo przyjemny jeśli pozwolisz :

w chabrach jest tak wiele do przeczytania

a przecież tak wiele dzieli mnie od tęczy

myślę ze w przypadku miniatury powtórzenia nie są walorem, nie stanowią też funkcji pogłębiania, akcentu ale oczywiście decyduje autor

No tak, Wiolinie, musi się owrzośnić, bo jeżeli się zajesieni....
Pozdrawiam spośród szaroperłowego dnia

stoję gdzieś obok sekundy
czuję się ugoszczony - tak, właśnie tak.

Bo jesteśmy tu tylko przez chwilę.

Z pozrowieniem

I ja przeszłam się po tych śladach i zostawiam swój Druga zwrotka najbardziej. Taka chwila na paluszkach, gdzieś w kąciku, po cichu, by nie spłoszyć. Pozdrawiam

Jest w wierszu coś, co ożywia, budzi. Lekkie i liryczne lekarstwo na wyobraźnię. Niestety ma jedną wadę, - kiedy próbuje się sięgnąć do sedna i zgłębić, kiedy się dotknie opuszkami, lub chuchnie - pod wpływem ciepła hologram się rozmywa. trzeba się odsunąć i poczekać, aż obrazy scalą się na nowo. trzeba stanąć "obok sekundy" - wtedy można zacząć "żyć, aż do niepokoju."
paradoksalnie wada, owa trudność materializacji, jest zaletą wierszy najlepszych - wielokrotnego powrotu.

bezsprzecznie - owocne obcowanie z poezją

pozdrawiam.

Gratuluję i ja Wiolin, a jak się cieszę, bo Twoim chabrom pięknie zaglądać w niebieskość, Poeto! Buziak!

Że też ja przeoczyłam ten wiersz, taki śliczny. Gratulacje Wiolinku

Wiktorio....chciałbym tak poleżeć wśród Twoich słów....Dzięki.

Kamyczku - Bardzo się cieszę że znów jesteś....Dziękuję za powyższe....Pozdrawiam.

Rzeczywiście godny polecenia, niesamowicie plastyczny, tradycyjnie dla Wiolina ładunek smutku i liryka jaką lubię!