słońce sprzyja wmiataniu. jesień wymaga cugu
wzdłuż komina. trwa rozprawa – ile sadzy, tyle pracy
i rura od pieca – łącznik nowo srebrny.

w piekarnikach ruch i omiatanie,
węgierki czekają przymrozków, drożdży i nowego
żaru! – bukowe oddechy przełamane świerkiem.

przez wyczystki można dojrzeć spalone
duchy, omiatane miotełką – precz!
– pójdą przy pierwszym trzasku siarki.

z czyszczenia, na ciele zostawał diabeł – przeganiany
szarym mydłem – w melancholię nie wpada się
przy piecu – choć nie toczę garnków

czuję na dłoniach żółtą glinę.