"ach jaki smutny był ten smutek/smutniejszy jeszcze itd...." - bardzo to patetyczne.
"mieliśmy nadzieję/ że majem nas zaskoczy zima/ zamarzła nam ta nadzieja na kość w marcu? Skoro zamarzła w marcu, to znaczy, że przez grudzień, styczeń, luty nie zamarzła czyli była jednak, marzenia tam się zrealizowały czyli majem zima zaskoczyła - tu logika siada.
Poza tym zbyt szybkie przejście od niebieskich migdałów, szczęścia, sera do smutku. Tak nagle ten smutek wyskoczył. Wiersz nie jest zły, warto nad nim popracować, powiązać jakoś ten smutek, nadzieję z porami roku na przykład bardziej spójnie, bo troszkę niespójnie wyszło, wysilone strasznie. Ale zakończenie nawet się podoba , pewnie - w smutku też można się zakochać, po nim radość no i lżej smutek przejść, nic nie trwa wiecznie, jak pory roku zmienne wszystko jest.
pozdrawiam

Ponieważ czytam poezję zmysłami, intuicją i sercem, rozumiem doskonale przesłanie i wszystko, co przeżywała narratorka.
Jej przemiany, zmienność rzeczy, niestałość uczucia, które nie przetrwało próby czasu...
Pojawił się smutek, jako naturalna konsekwencja braku kochania.
Ale po deszczu zawsze wychodzi słońce, nic nie jest dane raz na wieki.

Choć temat to mocno wyeksploatowany, cenię szczerość i autentyczność, jaka brzmi w tych wersach.
Pewna doza patosu zawsze będzie wpisana w ten typ wierszowania, więc jest rzeczą normalną i uzasadnioną, jeśli ktoś o swej miłości mówi w podniosłym tonie, z pewną emfazą.
Poezja miłosna Ameryki raczej już nie odkryje, dlatego niech każdy pisze o miłości tak, jak dyktuje mu serce - wtedy utwór stanie się wiarygodny, a że temat nienowy, ale za to jaki!

zakochać w maju
zakochaliśmy się w złudzeniu
o szczęściu i o niebieskich migdałach
mieliśmy szczęście, siebie
mieliśmy szczęście
jeszcze mieliśmy marzenia
nie zakochać w maju
nie zakochać w złudzeniu
zakochaliśmy się w smutku
ach jaki smutny był ten smutek

Mnie osobiście trochę drażnią powtórzenia - te nieuzasadnione, np. zakochać i pochodne oraz smutny-smutek, szczęście, jeszcze (3 razy).

Wiersz dość przegadany, nadużywający słów raczej ogranych już i opisanych po wielokroć.
Oczywiście nie tknęłabym nawet "zakochania" z pierwszego wersetu i ostatniego. Bo tworzą one swoistą klamrę spinająca całość kompozycyjno - tematyczną.
Jednakże wspomniane pozostałe powtórzenia nie podobają mi się. Może mam uczulenie na nadmiar rzeczy/słów zbędnych. Wolę esencję, w poezji - poszukiwanie sensów naddanych. Może...

A teraz po zapoznaniu się z opiniami portalowiczów, stwierdzam, że:
- zgadzam się z MIODUSEM, który powtarza za Miłoszem o konsekwencjach publikacji tekstów; a po drugie - po to tu jesteśmy, żeby się uczyć, konstruktywnie krytykować, a nie tylko wstawiać piątki lub dwóje;
- cenię rację MIKE17, że autorka wyraziła autentyczne, osobiste refleksje, bo i w końcu po to się pisze, żeby się oczyścić wewnętrznie, poznać, zrozumieć, zaakceptować lub zmienić. Inni piją, ćpają, a my piszemy.
Piszemy po pseudonimami, to tym bardziej powinniśmy sobie szczerze pokazywać drogi rozwoju, a nie tylko przyklasnąć lub ominąć z obojętnością.
Wieczorne pozdrowienia dla wszystkich, których wciąga pisanie.

Dziękuję wam wszystkim za odwiedziny.
mike17 nie do końca może chodziło o niespełnione uczucie, bo trudno mówić o spełnieniu gdy ukochana osoba decyduje się na rozstanie z życiem, ale ponieważ w żaden sposób tego nie zasugerowałam, więc rozumiem, że mogłeś zobaczyć to w ten sposób. Dziękuję za czytanie sercem, ja w ten sam sposób czytam poezję. Może dlatego nie zawsze rozumiem poezję współczesną, która jest mniej opisowa i w większym stopniu posługuje się skrótami myślowymi, za którymi moje serce nie zawsze nadąża.

miodus - być może faktycznie źle się zrozumieliśmy, więc wybacz, jeśli poczułeś się moimi słowami urażony. Miałam na myśli fakt, że ten tekst w rzeczywistości traktuje o odejściu bardzo bliskiej mi osoby (może dlatego podchodzę do sprawy nazbyt emocjonalnie), a choroba czy też śmierć jak już napisałam wcześniej przychodzą bez zapowiedzi. Wiem, że kiedy publikuję tutaj tekst, to muszę się liczyć z tym, że może się on nie spodobać. Mnie też nie wszystkie teksty się podobają, ale podchodzę do tego w nieco inny sposób. Mianowicie staram się "wejść głębiej" i poczytać "między wierszami", a jeśli nadal nie wiem co autor chciał powiedzieć, uznaję, że widocznie nie mówił do mnie i nie dla mnie jego poezja, po czym idę dalej. Widzisz, nie uważam się za mistrzynię słowa. Nie jestem też znawczynią poezji, bo tak naprawdę w tym temacie nikt do końca nie może być znawcą. Każdy jest inny i w odmienny sposób widzi świat, oraz odbiera emocje. Czasem dwoje lub więcej ludzi nadaje na tych samych falach i wtedy potrafią intuicyjnie wyczuć, co tkwi w drugiej osobie. Innym razem patrzą w przeciwnych kierunkach i ich wewnętrzne światy nigdy nie spotkają się na tej samej płaszczyźnie. Myślę, że w tym tkwi rzeczy sedno. Cieszę się, że mimo wszystko znalazłeś "coś dla siebie" Podpowiem jeszcze, że w zamyśle wiersz ten miał być podszyty ironią, ale być może nie ukazałam tego wystarczająco czytelnie. Pozdrawiam.

Witaj magpi. Dziękuję ci za szczerość, którą cenię. Być może faktycznie jest tu zbyt wiele powtórzeń, ale szczerze mówiąc był to zabieg celowy. Kiedy pisałam ten tekst byłam wściekła na świat, w którym zabrakło ukochanej osoby, dlatego chciałam się podrażnić z czytelnikiem (chociaż wtedy nawet nie przyszło mi do głowy, że ktoś go przeczyta), pobawić się w kotka i myszkę, momentami ironizując i podkreślając banał (przykładowo "drzewa szumią, ptaki śpiewają, gwiazdy mrugają" - przecież to oczywista oczywistość, że takie słowa, że się tak kolokwialnie wyrażę "jadą banałem na kilometr". Jak wnioskuję z powyższych komentarzy i tej jednej samotnej oceny, chyba nie do końca mi się udało. Cóż, nie myli się ten, kto nic nie robi. Pozdrawiam serdecznie wszystkich czytających i czytanych