Starość antydatowana na któryś tam przed wojną, a mądra trochę inaczej, wylewała się każdego wieczoru z połówki czystej serią kilku pozornie niewinnych drinków opróżnianych przed tym jedynym obserwatorem, lustrem monitora, odbijającym nie zaakceptowaną jeszcze samotność, ale i koślawe „ą-ę” wytaplane w błocie miernych myśli wypychanych spod pożółkłej protezy językiem, który może miał grzyba.
Zwinne paluszki przyodziane w gustowne tipsy nalepione wprost na zaschnięte resztki ostatniego okresu, który przydarzył się jeszcze za komuny, owej pamiętnej nocy poprzedzającej najważniejszy dzień w życiu Wojciecha-Okularnika i jego słynne „Coś tam, coś tam” wpuszczone w uszy narodu, śmiało wystukiwały gorycz na klawiaturze.
Po co? Może - bo tak i już!; a może szukała chłopa, bo psy ze schroniska czuły się przy niej już jakoś nie bardzo.
W końcu znalazła. On spytał „To chcesz ze mną chodzić?”, a ona powiedziała „Chcę!”, a on odpowiedział „To chodź.”; i wtedy poszli - zapijać smutki zrodzone z przypadku, który nie był bogiem. Światłowody odetchnęły – uff...

shinobi