Kiedyś przytulałam się do soczystej piersi matki. Z osnutego mgłą sadu przeganiałam kury. Było mi żal uginających się od ciężaru owoców jabłoni. Matka mówiła, że każdy musi coś dźwigać: wiadro z wodą lub sieć z rybami.
Nie znałam samotności. Rano budził mnie ojciec, rąbiąc drzewo na opał, a sąsiadka krzyczała, gdy pies Romek podjadał kiełbasę. Jej psy zawsze miały męskie imiona, nawet suczki. Mąż sąsiadki pilnował stawów. Każdego roku znikało z nich około siedemdziesiąt kilogramów karpi. Żab nikt nie kradł. Mogłam delektować się ich rechotem w każdy letni wieczór, a podczas wrześniowych wieczorów rozmawiałam z ludzikami z żołędzi.
Nie znałam samotności. Jeździłam na rowerowe wycieczki ze starszym bratem, a młodsza siostra chodziła za mną krok w krok, nawet do ubikacji.

Chciałam stamtąd uciec, poznać świat neonów, w którym można wystraszyć się własnego cienia na kształt larwy.

Moje mieszkanie należałoby posprzątać. Odsłonić zasłony, wyciągnąć schowane w szafie lustro. Pozwolę odrosnąć wyrwanym z głowy włosom. Matka mówiła, że wiosną wszystko budzi się do życia. Jest w tym jakaś prawda, światełko w tunelu, marzenia zziębniętych czereśni. Kiedy byłam dzieckiem nie rozumiałam staruszek z naszej wsi, które siedziały w oknach.

Jest smukła i młoda. Zmywa naczynia, energicznie wymachując rękoma. Kochanek czule całuje ją w szyję. Niedługo potem oboje znikają w pokoju z zasłoniętymi żaluzjami.
- I jak się z tym czujesz? – spytałam ją, nie zwracając uwagi, że coraz intensywniej śmierdzi zgliszczami.
- Normalnie – odrzekła, nalewając wina do literatki – każdy ma swoje życie. Przestań podglądać sąsiadów, bo to świadczy o złym wychowaniu.
- Masz rację – powiedziałam, zamykając okno.
- Co dziś będziemy robić? - odwróciłam się w jej stronę, zauważając, że znów smutnieje w oczach.
- Nic. Nie mam ochoty na siłę znajdywać sobie zajęcia. Po co? - podniosła głos, po czym, jak podupadła na zdrowiu matrona, położyła się na kanapie.
- Jesteś beznadziejna. Mam już dość twojego towarzystwa.
- To odejdź – powiedziała obojętnie, a jej zimne i ciemne niczym głęboka jaskinia oczy przyprawiły mnie o dreszcze. Pomimo to, usiadłam obok niej, podkładając poduszkę pod plecy.
- Wygodna ta kanapa – zagadałam.
- Oczywiście, że wygodna, tylko taki stan rzeczy mnie interesuje.
- Jak długo będziemy tutaj siedzieć?
- Aż skończy się wino, a potem pójdziemy spać – rzekła, a ja wiedziałam, że dyskusja nie miała sensu. Zaczęłam pić. Automatycznie. Wszystko było pod moją kontrolą: podnieść szklankę.
Nalewała ona. Nawet nie pytała, czy ponownie napełnić literatkę. Dziwnym trafem, kiedy ja opadałam z sił, ona rosła i rosła. Pęczniała w oczach, przybierając kształt drzewa, które przedzierając się przez podłogę, zapuściło korzenie. Nie było już dla mnie miejsca na kanapie. Pijana położyłam się na dywanie. Ona zapaliła papierosa. To mnie przebudziło z letargu. Nie znoszę, kiedy pali się w mieszkaniu.
- Proszę cię, zapal w oknie. Rozmawiałyśmy już o tym setki razy – zaskomlałam.
- Niech ci będzie. Żebyś potem nie marudziła, że zawsze stawiam na swoim – powiedziała, wystawiając głowę za okno.
Chciałam posłuchać muzyki, która zagłuszyłaby świadomość, że o niczym nie myślę. Kiepsko się czułam i jedyne, co mnie trzymało przy zdrowych zmysłach, to obowiązek wstania rano do pracy.
- Twoja bohaterka właśnie weszła naga do kuchni – usłyszałam.
- I co z tego?
- Pisz o niej! Młodej, smukłej, zmywającej naczynia z kochankiem za plecami, a potem z dzieckiem na ręku. Dzieci to chodliwy temat.
Nic nie odpowiedziałam. Wlazłam na kanapę, zakrywając się kocem. Wiedziałam, że ona nie jest złym człowiekiem.

Zasypiając pomyślałam, że te dwie twarze, które widzę w lustrze, uzupełniają się. Są jak dolna i górna muszla ostrygi.