Niesamowicie nastrojowy, napisany tak, że naprawdę można uwierzyć w Twoją tam obecność. To nie wykopaliska, to wykopalenisko wyobraźni Rewelacja. Pozdrawiam serdecznie

Dla mnie rewelka. Popłynąłem w historię. Takie wiersze nazywam nasyconymi.
Pozdrawiam.

Gwiazdo, Miodus, Wasylu - dzięki wielkie, pozdrawiam.

Lejbie, nie wiem, skąd u Ciebie w myślach pojawił się May, ale bladotwarzni to mój twór i raczej nie stylizowałem się na western. Niedopałgłów kojarzę poprzez fonetyczne zbliżenie z innym słowem. Muszę tylko powiedzieć, że nie powinieneś traktować wszystkiego tak dosłownie - znajdujesz się przecież w poezji, nie na newsowej stronie Onetu! Dziwi mnie, że wyobrażasz sobie pełzających ludzi. Przykro mi, nie wszystkich zadowolę, ale po Twoim komentarzu odnoszę wrażenie, że nie jesteś osobą, której chciałbym robić dobrze. Pozdrawiam.

III

Podnieś. Wpuśćmy trochę-więcej świata, cudzych
widm. Bladotwarzni ludzie kładą się w krucyfiks -
to nie popielniczki w Pompejach, nie będzie
skorup i niedopałgłów. Samotni
niech nie zostawiają nikogo. Zostawiają
po sobie.

Wody wypłukały popiół. Heleno -
co robi ziemia, kto wsiąka?

II

Miasto sfałduje się. Wypełnimy ulice umoczeni jak po
bachanaliach. Wypełzniemy na drogi. Mój drogi,
gdzie chowasz tuniki, wazy, naszyjniki?

I

- Moja droga
jest wyboista, to potrzaskana amfora. Heleno, Heleno,
drewnieje ci kark, czerstwieją
piersi.

- Parysie, Parysie, to koń-
ce gł(uch)y deszcz ciał.


Zacytowałem w całości, z reguły w ten sposób zaczynam "grzebanie" w wierszu, tym razem kupuję w całości, uwag brak, poza jedną:

cholernie dobre

Dzięki piękne, za uwagi, za dobre słowa, za łechtanie mojej już napuszonej osobowości.
Pozdrawiam!