Wizja straszna, tekst świetny, ale ja zakończę na jednym podaniu z powodu wspomnianej straszności. Świry jak nic klasyfikuję pod jedną panią z realu, która tym oswojonym przeze mnie słowem zaszeregowała lotną twórczość natchnionych istot. Chwała tej pani, w końcu i niepoetów świat potrzebuje, a czytać pewnie tego wiersza nie będzie, a i dobrze, bo soli trzeźwiących nie podamy, najwyżej napiszemy kolejny wiersz.
Gratulacje!

No to pojechałaś... aż ciarki po grzbiecisku poleciały
Ad rem:
Powala kunszt, z jakim napisałaś ten wiersz - subtelne, niedokładne rymy dają muzykę wierszowi, który płynie wprost do duszy, po drodze rodząc w wyobraźni mnóstwo asocjacji i impresji, jako że wersy tchną plastyką i obrazowością, oddziałującą na czytającego, przenosząc go do innego wymiaru, by tam, na moment, osiadł i pomyślał o tym, co czytał.
Atmosfera końca i pustki oddana rewelacyjnie - czuć ją każdym porem skóry, pod którą wiersz wchodzi i drażni, bo zbyt wiele się w nim dzieje i zbyt mocnym jest ciosem, aczkolwiek poetyckim - nie ratuje to odbiorcy przed podróżą po "martwych krainach", gdzie życie już dogasa i wszystko lada moment w perzynę się zamieni.
Czuć mocno degrengoladę życia.
Jego atrofię.
Bo jak koniec, to z konkretnej przyczyny.
Ta posępna aura idzie wers w wers - jak słowa Apokalipsy, twarde i brutalne.

Namalowałaś sugestywny, przejmujący obraz.
Ten Armagedon się czuje.
Rozlewność obrazów daje posmak końca.
I ta końcówka "tam" - nie wiem jak inni to widzą, ale mnie zrobiło się zimno...
Well done!

Zolu -
jest mi trudno cokolwiek wyrazić na temat wiersza. Zwłaszcza TEGO wiersza, TWOJEGO wiersza. Nie wiem, z czego to wynika - jesień, a po niej zima chyba mnie tak przytłoczyły - a przecież ta druga była zwykle przychylniejsza. Mam wrażenie, że zatraciłem w sobie umiejętność do wyrażania uczuć/odczuć; chowają się gdzieś głęboko, zakorzeniają, a nie pozwalają ujrzeć światła dziennego. Albo stałem się po prostu wybredny i jakiekolwiek słowo pisane nie wzbudza we mnie niczego większego poza zwykłym wrażeniem czytania.
To nie tak, że nie lubię Twojej poezji. To nie tak, że pysznię się swoją, a pod tekstami innych w ogóle nie bywam. W tym właśnie momencie czuję, że czegokolwiek bym nie powiedział/napisał - będzie bzdurne, banalne i kompletnie nie odda tego, co myślę, co siedzi gdzieś tam na skraju duszy i nie chce się oderwać, żeby wzlecieć. Nawet teraz to, co piszę, wydaje mi się trywialne.
Mam wciąż nadzieję, że ten brak weny to nie wypalenie się; ostatnimi czasy, zarówno na polu poezji, jak i wyrażania uczuć, moje pisanie/mówienie kuleje.
Jedyne, co mogę: podziwiam. Zazdroszczę, ale z umiarkowanie pozytywnym znaczeniem tego słowa. Zazdroszczę warsztatu i umiejętności operowania słowem. Pierwsze miejsce należy się Tobie i kiedy przeglądałem teksty konkursowe, wiedziałem, że jesteś konkurencją - być może - nie do przebicia.
Pozdrawiam serdecznie!

Ależ świat wykreowałaś, Zolu... Taki do zadrżenia. Przemyka iskierka humoru nawet, jednak mam wrażenie, czy aby on nie nadaje jeszcze bardziej smętnego wydźwięku, podkreśla go poprzez kontrast.
Lekko, płynnie, ale to takie trochę złudne wobec tematu. I przez to jeszcze głębiej gada.
Do tego zabawy słowne, jak zawsze dodające urody i treści.

A tak gwoli tradycji przecinkowej - może:
wyobraź sobie pełną pustynię,
lub pustą pełnię w nocniku dnia. / - bez przecinka na końcu wersu?
dziennik o zmierzchu(,) a pchły bez psa / a tutaj wstawić?


Pozdrawiam z uśmiechem, gratulując bardzo.

Zolu ja też się cieszę, że Lila po niego sięgnęła do poczytania. Bo ja czytając niemal spadłam z siedzenia. Tak przewrotnego, burzącego porządek wiersza dawno nie czytałam. Ale skoro to była kategoria konkursowa i dotyczyła Armagedonu, to to wyjaśnia wiele. W końcu takie są tego przewrotu konsekwencje.


Serdecznie.