Piękne słowa, magiczne...

Wiersz cudowny prostym, ludzkim czuciem, niezwykle sentymentalny i ocierający się o duszę w sposób, który nazwałbym "naszym" - wszak wspomnienia łączą parę ludzi na zawsze, czyniąc z nich niejako "bohaterów" przeszłości, chwil niezwykłych i magicznych, małych radości, wielkich cudów na zwykłym, osiedlowym trzepaku...
Tu szukałbym sensu tych wersów - w świecie wspomnień, baśniowych, bo rodem z lat młodości, gdy noc jest młoda, a wiatr zielony...

Przeszłość nie umiera - żyje wciąż odradzana na nowo, w ciele i w duszy, jak życiodajny sok.
I wspominając piękne chwile, wraca się do małych radości z lat dziecinnych, do czasów beztroski i błogości.

Wiersz sentymentalny i nostalgiczny.
Wyrazisty.
Obrazowo rysujący kontury rzeczy.
Malujący nastroje.
Impresjonizm, słowa i czucia.
Jak z piosenki Niemena "Wspomnienie".
Tak to widzę, tak to odczuwam.

Tytuł świetnie pasuje do tematu i nastroju wiersza.
Bardzo mnie wciągają zawsze takie obrazki, gdzie wspomnienie przeplata się z refleksją w teraźniejszości. Oczywiście najlepiej, gdy ów obraz jest przemawiająco podany. Tutaj jest.
Urzekł mnie alembik, rdzewiejący trzepak (tak wymowny w swym rdzewieniu), żuraw, czas wpadający w słowo i puenta. Całość wybrzmiewa wspólnie atmosferą, w którą mnie przeniosłaś niewątpliwie.
A wszystko przeplecione motywem włosów. Kolorów blaknących (a może wcale nie... bo wciąż pulsujących intensywnie gdzieś pod skórą...).

Pozdrawiam noworocznie, Kamyczko, życząc wszelkich (pozytywnych) barwności.