Świetny wiersz! Szczególnie podoba nawiązująca do ciast symbolika,


i rewelacyjna pointa. Z utworu przebija dotykająca nas wszystkich, tragikomiczna niemożność "wpasowania uczuć w kalendarz". Ratunkiem jest być może to "na pozór bez liryzmu", przepajająca cały wiersz pastelowa, obdarzona dużym autoironicznym poczuciem humoru poetyckość najwyższej próby. Struktura utworu zbliża go do hipertekstu - można przez niego żeglować w wielu kierunkach, wszerz, w poprzek i w głąb, znikać w pewnych miejscach, by nieoczekiwanie wychodzić na powierzchnię w innych. Dla mnie genialne! Pozdrawiam serdecznie

Rzadko zdarzają się wiersze o takiej wizyjności i plastyce obrazu, pulsujące bogactwem brzemiennych w zmienność treści soków, które tryskają ku niebu ulotnością impresji, ledwie muśniętych, ledwie wyczuwalnych, jednakże wyrazistych, zmieniających się jak w kalejdoskopie - wszystko wszak zachodzi za siebie, ewoluuje ku nowym kształtom, mieszają się płaszczyzny trwania, dając w finale układankę barwną i soczystą.

W skłębionym morzu zwanym życiem romantyzm i wzdychanie do gwiazd przegrywa z prozą życia - czuję to wyraźnie w tych strofach, gdzie wyczuwa się potrzebę ucieczki od smutnych piątków i poniedziałków, ku radosnym sobotom i niedzielom, ku bliskości drugiego człowieka, co czasem choć bliski, jednak dalekim się wydaje...

Ten pierwiastek przepaja wersy, czai się niczym czarny kot w czeluściach nocy, wisi jak klątwa nad człowiekiem, który w industrialnym świecie szuka wyjścia z matni.
Dobrze i dyskretnie oddałaś kwestię problemów z wzajemną komunikacją, z porozumieniem "tu i teraz", z tym, co zawadza w codziennym życiu.
Wyjątkową wartość poznawczą mają słowa dane kursywą - tu przemycasz treści istotne, pryncypialne dla utworu, akcentujesz problemy.
Wiersz jest wielopłaszczyznowy i oddycha symultanicznie - jak w tyglu, kłębią się tematy, a każdy z nich na oddzielny utwór się nadaje, bo akcenty ledwie położone, aż proszą, by je ująć w słowa.

Wyczuwam ponadto nutę zobojętnienia: mamy wszystko, aż wszystko i tylko wszystko, i to nas zabija, dławi, bo gdzieś po drodze ginie to, co w życiu najważniejsze, co je kształtuje i określa, rozpływa się w morzu szarych, przyziemnych sprawek.
I tylko człowieka brak w człowieku, nie mówiąc już o romantyzmie.

Tradycyjnie twój utwór płynie i porywa szeroką falą.
Trza nieco ochłonąć, zanim wszystkie obrazy spenetrują mózg.
Ale jak już wróci trzeźwe myślenie, to się dopiero zaczyna.
To wiersz do wielokrotnego czytania, bo jak powieść, potrzeba go przetrawić.