Krystyna Habrat

NIESFORNA RĘKA

  Wyciąga rękę, żeby pogłaskać  syna po twarzy. W pół ruchu ją cofa. Usiłuje zatuszować swój   gest,  markując, że tylko ściąga mu ze  swetra niewidzialną nitkę. Odwracają się oboje speszeni w przeciwne strony. A  przecież pragnęła go pogłaskać. Przytulić. Co jej przyszło do głowy?

  No tak, młodzież  nie cierpi czułych gestów.  Tylko on już od małego  wyrywał się  z jej objęć. Odpychał ją,  gdy próbowała go  przytulić. Raz, kiedy  jeszcze nosiła go na rękach, tak gwałtownie wyrywał  się z jej  czułego uścisku, że  wyskoczył   jej na głowę.  Nigdy już nie  pozwolił  wziąć się na ręce.  Ilekroć wyciągała ku niemu  ramiona, odwracał się. Nawet,  gdy chciała tylko przygładzić mu niesforny  lok. Miał, niczym Cherubinek, całą główkę w lokach. Sięgały mu do ramion. Był wtedy tak rozkoszny! Niestety w przedszkolu  dzieci się z niego śmiały, więc stanowczo kazał je obciąć. Nożyczki w jej  dłoni zadrżały. Wtedy mąż je wziął i zrobił to bez słowa.

   Może   ściskała syna za mocno, bo tak bardzo pragnęła przytulić to  pulchne, pachnące ciałko i nigdy nie miała dość? Nawet, gdy już był wyższy od niej, chudy i kościsty.  Dotąd  czuje niedosyt. Wyrywał się z jej objęć i  pozostały one puste.

 Zrobiło się z niego chłopisko. Czasem  chce z nim  porozmawiać, ale on nie patrzy jej w oczy. Przy próbach  wniknięcia w głąb czegokolwiek, sznuruje usta i wychodzi.  Gdy próbuje  zasygnalizować mu swój żal,  milczy. Pytać o przyczynę  tych uników – daremne. Tak się wszystko kończy. Czy mu z tym dobrze?   Jest pewna, że nie.

   Coś jej w życiu umknęło,  minęło niedokończone, niedopowiedziane. Lalki, misie, mogła, jako  dziewczynka,  pieścić do woli, a  syn się nie dał i już.   Taki  syn,  taki ojciec. Obaj osobni, zamknięci. Odpychający. W  każdym znaczeniu. 

  Mogliby  czasem choć  pozorować czułość.  Niechby odrobinę. Ale wolą być asertywni. Bardzo asertywni. Zrobią dokładnie tyle, ile chcą. Powiedzą, ile trzeba, tak jak trzeba. Nic więcej. O, potrafią odmówić nawet bez słowa. Grymasem zniecierpliwienia, wzruszeniem ramion.  Demonstracyjnym wyjściem  z pokoju. Bez silenia się  na:  ę, ą.

  Milczą więc wszyscy godzinami. Za nich  gada telewizor. On trzyma ich oczy na uwięzi.  Jej żal czasu  siedzieć tak długo  bez ruchu z twarzą wpatrzoną w ekran. Musi się wiecznie dokształcać. Poznawać nowinki specjalizacji, jeździć na sympozja i szkolenia. Pacjenci to doceniają.  Powiadają, że działa na nich  jak uzdrowiciel. Już samym dotykiem, spojrzeniem. Jakby promieniowała  pozytywną energią. Tylko dwie czarne plamy, jakie widzi przez szklane drzwi swego pokoju, tego nigdy nie docenią. Oni obaj. O, znowu oglądają mecz! Teraz potrafią nawet krzyczeć w euforii.

    Od kilku dni siarczysty mróz. Okna pozamykane, uszczelnione.  Nie dochodzą z zewnątrz  żadne głosy  i wydaje się jakby świat poza  mieszkaniem przestał istnieć. A przecież mieszkają w ośmiopiętrowym bloku i  często mieszkańcy dają się we znaki. Ciągle gdzieś ktoś stuka,  warczy wiertarką, pokrzykuje. Nieraz do późnych godzin nocy nie dają spać pijackie śpiewy, przekleństwa. Młodzi zajeżdżają pod okna z  muzyką dudniącą  niby  tam-tamy. Czekając na dziewczyny, zostawiają samochody na chodzie i warkot  zagłusza rozmowy, a smród spalin wdziera się do mieszkań.   

  Dziś nie słychać nic. Jutro sobota. Całe długie dwa dni przesiedzą w domu, bo za zimno żeby  wyjść. Ona pojedzie swym samochodem  do kościoła. Mąż swoim - na mecz, albo hokej. Z synem nigdy nie wiadomo, co będzie robił. Wyjdzie pewnie do kolegów, ale też nie powie nic. Msza czy mecz starczą  na  godzinę, dwie, a dzień długi.  Będą się więc snuć po mieszkaniu niczym cienie. Wszyscy troje, a jakby nie było nikogo.

  Chciałaby  powiedzieć komuś, że jej smutno. Nie radzi sobie ze sobą. Tak to bywa w okresie przekwitania. Jednak zaciśnie  usta. Mąż na takie wynurzenia tylko by się skrzywił. Nie lubi,  gdy się rozkleja. Syn nawet  nie odwróci głowy od   komputera.

  Musi być ostrożna, żeby nie powiedzieć czegoś, za co ją skrytykują, wyśmieją.  I jak tu  wyciągnąć w ich stronę rękę?

  Kiedy w przychodni dziecko  wstydzi się   podać jej rączkę i   przyciska kurczowo ramię do ciała, wie, że  bywa często  besztane. Nikt go nie chwali, nie podziwia,  dlatego  brak mu odwagi wyciągnąć rączkę. Tylko w pochwałach się rozkwita. Rośnie się w miłości. Tak jej mali pacjenci, jak i ona. Ale dlaczego jej syn taki? Widać ma to w genach po ojcu. Kto tam zresztą wyzna się w tak zawiłych sprawach. Teoria swoje, życie swoje.

  Póki mama żyła było inaczej. Nagadywały się zawsze do woli. Dla mamy była najważniejszą na świecie panią doktor. Najmądrzejszą. Najładniejszą. W oczach męża na próżno szukała   potwierdzenia tego, kiedy  wracała od niej szczęśliwa. Tylko otworzyła drzwi do  mieszkania, gasła. Syn był, albo go nie było. Mąż czytał gazetę. Długo dźwięczał w ciszy odłożony pęk kluczy.

  Nigdy na nią nie patrzy. Mijają się ostrożnie, żeby się niechcący nie dotknąć. Boi się wyciągnąć do niego rękę. Dawniejszymi czasy  ręka sama się do niego wyrywała.  Poskramiała niesforną. Teraz nawet by chciała, ale ręka już nie. No tak, niechwaleni, niekochani, nie mają takiej odwagi. Nie wyciągają niepotrzebnie  ręki.

   I jak tu przeżyć kolejną sobotę i niedzielę razem w domu? Te dwa puste, świąteczne dni są najgorsze. A najbardziej wieczory.  Zimą wtedy przychodzi smutek. W długie, czarne  godziny wszystko staje się bez sensu. W nocy budzi się i jest straszno i ponuro. Ciągle  dręczy ją sen,  że trafia do   dziwnych  miast,  jak po trzęsieniu ziemi. Za każdym razem siedzi  przerażona u góry schodów, których już nie ma, w na wpół rozwalonej kamienicy i chce stamtąd uciec, a nie ma jak, i coś ją trzyma. Wreszcie musi skoczyć w niewiadomą czeluść.   Wyciąga nogę i...  budzi się   z koszmaru. Ale długo nie może dojść do siebie.

  Za dnia jakoś by się dało wytrzymać. Są przecież pacjenci, przychodnia, szpital. Tam jest chwalona,   dostaje dowody wdzięczności. Są jeszcze ulice, gdzie może się pokazać, że choć dobija pięćdziesiątki, zachowała smukłą figurę i   dobrze jej w szałowych  kreacjach. Tylko syn przygaduje, że  wygląda jak z reklamy ciucholandu. By dogryźć, potrafi otworzyć usta. A mąż nawet nie spojrzy.

   Za to inni podziwiają, że  pięknie wygląda. Ma jeszcze kierownicę samochodu, która umożliwia pokazywanie się na ulicach, bliżej i dalej. Ma modną torebkę, a w niej swój cały świat. W domu nawet jej aparat do badania EKG przejął mąż z synem i sami się nim posługują, nie zostawiając jej nawet tej odrobiny wszechmocności z czasów, gdy tylko ona nim badała. No, syn student medycyny, ale mąż – inżynier?  Czemu odebrał jej ostatni atut? Wcześniej mogła  wymóc, by się prosił. Tak bywało, gdy przed rejsem potrzebował zbadać serce. Ociągała się, a on  nalegał,  sterczał nad nią, wyczekiwał. Była to jedyna sytuacja, kiedy czegoś od niej chciał. Zły na nią, nauczył się obsługiwać aparat. Ona już mu nie zaimponuje.

    Siedzą w pokoju i od kilku godzin  nie padło ani słowo.  Mąż patrzy w ekran telewizora. Ona nie wie, co ze sobą zrobić. Zawsze czeka na nią mnóstwo zajęć, zaległych lektur, pism fachowych, nawet  ulubiona jolka lekarska, ale dziś wszystko to wydaje się mało  kuszące, nawet  bez sensu.  Rusza  do kuchni zaparzyć herbatę. Za chwilę stawia przed  mężem szklankę, a ten nie patrząc, nasypuje cukru, miesza i wypija. Nic więcej.

  Za trzy tygodnie odjedzie w kolejny rejs żeglarski. To jego hobby. Wykorzystuje na to każdy dzień urlopu i skrzętnie gromadzi  wolne dni, zwolnienia,  odpracowania, byle wyjechać  częściej.  Gardzi rodzimymi jeziorami czy morzem. Musi na Karaiby i Antypody.  Ona zostaje sama.

   Snuje rozważania, dlaczego mąż odjeżdża  w pustkę mórz i oceanów? Lepiej mu przy szumie fal i śpiewie szant? Może chodzi o to, że tam może milczeć do woli  i być sam. Widać na zdjęciach, jak  pośród  rozśpiewanych kolegów jest osobny. Stoi zwykle z boku, oddalony o kilka centymetrów, i gdy oni zataczają się ze śmiechu, jest sztywny i smutny, taki  nieśmiały introwertyk. Nienawidzi jego smutku. I zarazem kocha. Widzi, jak jest mało szczęśliwy. Chciałaby mu wyrwać   smutek z serca. Uszczęśliwić go. Udałoby się, gdyby tylko mogła go objąć, przytulić. 

  Ale on pojedzie znowu w smutny rejs. I ona po ran kolejny będzie rozmyślać: co go tam ciągnie? Woda, szum, pustka. Wieczorami szanty przy kielichu. To dla niego najważniejsze?  Bezkresna pustka nie  może być dla niej rywalką.

  Od dawna stał się niczym stromy brzeg skalny, do którego nie może dobić żadna łódź. Ona jest taką łodzią. Pływa samotnie po przestrzeniach głębokich wód, a  pragnie znaleźć się na   brzegu.

 Wypijają herbatę. Mąż  wyciągniętym do przodu pilotem przeszukuje  stacje telewizyjne. Nie znajduje nigdzie meczu. Ani lekkoatletyki. Podnosi się z  ziewaniem.

  Rozchodzą się spać. Każde do swego pokoju. Syn od kolacji siedzi u siebie. Przez  szybę w drzwiach widać światło.

  Dom zamiera.  Nie wiadomo, co kto robi za   drzwiami. Nic nie widać, nie słychać, nic się nie dzieje. Nic nie ma.

  Wtedy przychodzi  bezsilność.

Krystyna Habrat