Prawie uwierzyłam im wszystkim. Straszyli mnie psychologami, sędzinami, komornikami, domem dziecka.

I choć wszystko, co dziś powiem może być prawdą i nieprawdą wiem, że podczas rozmów z tymi gównianymi, ważnymi ludźmi zawsze chowałam się za moje drzewa.

Chowałam się w pachnącej komórce na drewno. Pod powiekami- pomarańczowe poranki.

Nie chciałam niczego dla siebie, dlatego przesuwano mnie z kąta w kąt.

Po latach nikt nie zapytał o kulisy chwały. A tymczasem ona nie dotyka brudnych skarpetek.

Nie myśli o prozie życia ani o tym, dlaczego kobieta postanawia znaleźć swoje miejsce z boku.

Nie dziękuje nikomu i nie przeprasza za nic. Zbyt długo trwało to wszystko.

Drogi motłochu, rodzice mnie nie skrzywdzili. Drodzy mężczyźni, zwracam wam waszą wolność.

Zwracam wolność sobie. Byłam zawsze, istniałam jak obłoki, jaskółki i sosny. Nie bałam się bólu, łez, cierpienia.

Droga zawsze była jasna. Wszędzie byłam pełna Boga, który chował mnie w najbardziej odpowiednim momencie do komórki na drewno.