Przeprowadzki bywaja cieżkie, te wszystkie pudełka które skrywają całe twoje życie. Mnie jak wiele tysiecy ludzi na świecie, a może nawet miliony czeka właśnie spakowanie 19 lat mojego zycia, w szare pudła. Same pakowanie nie jest tak przereżające jak to że juz nigdy nie bede mogła tu wrócić, że bede budzila się w innym miejscu, nie bede już znała każdej rysy, niedoskonałości na suficie, a widok z okna przestanie być ostoją, która zawsze mnie uspokajała.

I mój pokój, znam jego każdy milimetr, ile to godzin przelezałam patrząc się w sufit, rozmyślając marząc, analizując, setki ksiązek, tyle histori znają te ściany. Zawsze był moją opoką, byłam tylko ja, kochałam go za tą samotność jaką mi dawał, a teraz nagle ktoś wejdzie zburzy ściany, które przez wiele lat były najlepszym powiernikiem moim i moich przyjaciół, nie jestem wstanie wyobrazić sobie tego widoku. Łamie mi to serce. Urodzilam się w tym miejscu, to tutaj przezylam wszystko po raz pierwszy, tyle łeż przez stłuczone kolano czy te przez złamane serce.

Chyba nie potrafie wyrazić tego co czuje słowami. Nie wiem co jest najgorsze, co aż tak boli, to że nigdy nie bede mogla tu wrócić czy to że kończy to pewnien rozdzial mojego życia.

Najbardziej bedę teskniła za widokiem za oknem, powiniście go zobaczyć jest naprawde wspaniały, rzeka, łąki, na wiosne rownież konie, niesamowity widok, chyba juz zawsze bede za nim tesknić. Przecież to mój rodzinny dom. Czasem boje się, że nie odnajde się w nowym, wiem jedynie że to miejsce na zawsze pozostanie moją skrzynką wspomnień.