bez spacji przed wielokropkiem

święty

bramy

Wiersz bardzo skrótowy, jakby nie rozwinął swoich skrzydeł, a przecież mógł.
Duże litery zbędne, to styl formalny, brzmiący jak apel lub odezwa.
Rozumiem przesłanie, ale jakoś dobór słów do mnie nie przemawia.
Można było to zrobić bardziej fikuśnie, finezyjnie, poetycko.
Mam wrażenie dosłowności.
Jak opowiadanie bajki.
Bo ma to coś z bajki.
Choć czuję cały zamysł, jednak wykonanie nieco zawodzi, a treść... cóż, jak relacja z wydarzenia, a poezja gdzie?
Smaczki, drobnostki, poetyckie maluchy - szkoda, że ich zabrakło...

Dodaję, Ewo, mój komentarz, gdyż poruszył mnie Twój wiersz. Widziałam jego formę pierwotną, ale już dokonałaś zmian, na duży plus.
W tym czasie, gdy pracowałaś nad Twoim tekstem, poprawiałaś go, szukałam dla Ciebie fragmentu powieści, który jest tematycznie związany z treścią wiersza, a który chcę Ci zadedykować, byś rozwinęła skrzydła i pisała coraz lepiej.
Oto fragment książki Danielle Steel pt. ,, Wypadek":
Było spokojne popołudnie, słońce wdzierało się do pokoju, nagle Page poczuła lekki ruch ręki Allie. Czasami to się zdarzało. Nic nie znaczyło, wiedziała o tym. To tylko reakcja ciała na jakiś prąd w mózgu. Instynktownie podniosła wzrok i spojrzała na nią, po czym znowu wróciła do swoich rysunków, bezwiednie gryząc ołówek.
Siedziała i przez chwilę wyglądała przez okno, po czym znowu spojrzała na Allie, i zobaczyła, jak jej ręce poruszają się. Tym razem wyglądało to tak, jakby chwytały prześcieradło i sięgały w jej stronę. Tego nigdy wcześniej nie robiła i Page patrzyła na nią, zastanawiając się, czy to było to samo co dotychczas, czy zupełnie coś innego. I nagle spostrzegła niemal niedostrzegalny ruch głowy Allie. Zdawało się jej, że wolno przekręca ją w jej stronę, tak, jakby wiedziała, że Page jest obok niej.
- Allie? Jesteś tam?... Słyszysz mnie?... - To nie było tak jak wtedy, gdy umierała. To było coś znacznie silniejszego...
- Kochanie, proszę, proszę cię. Otwórz oczy... Tak bardzo cię kocham... Allie, proszę. Łkała, całowała jej palce, a wtedy powieki Allyson znowu się poruszyły i po raz pierwszy od blisko czterech miesięcy wolniutko otworzyła oczy i zobaczyła swoją matkę.
Z początku jej wzrok był niewyraźny, jakby nie była pewna tego, co widzi, po czym spojrzała na Page prosto w oczy i powiedziała:,, Mama".
Page nie mogła powstrzymać się od płaczu, gdy tak na nią patrzyła. Pochyliła się i całowała jej policzki i włosy, a łzy spływały po jej twarzy na twarz Allie.

Cieszę się, że nie uśmierciłaś peelki; że jej w niebie jeszcze nie chcieli. Odnoszę wrażenie, że inspirację do napisania wersów przez Ciebie było prawdziwe zdarzenie. Życzę bohaterce dużo zdrowia, a Tobie wysokich lotów. By je osiągnąć, trzeba dużo ćwiczyć, pisać. Widzę, że masz zapał twórczy i to mi się podoba.

Zawsze od czegoś zaczynamy.

Już byłam po Twoim wiersze... tutaj zuważam te same błędy..

puk puk - nadałaś tymi słowami oryginalności

zaskrzypiały drzwi nieba - może: drzwi do nieba? By pozbyć się dopełniaczówki


błądzę w gardle ciemności - może zastosuj porównanie:
błądzę jak w ciemnym gardle - wtedy zyskasz brak dopeł.

pi pi pi - tutaj mam mieszane odczucia ale u góry ''puk'' i teraz ''pi'' nawet współgrają ze sobą.

Czyli pomysł jest. Unikaj dopełniaczówek i będzie fajnie.
Pozdrawiam!