06.09.2004

Wstałam rano i jak co dzień poszłam do łazienki wyszykować się do szkoły. W lustrze zobaczyłam na środku czoła wielki, czerwony szaleńczo pulsujący wulkan! Wyglądam jak nosorożec! Jak ja się teraz w szkole pokażę?!  To jakiś koszmar. Chcę umrzeć.

Anka, 16 lat

25.04.2006

Przecież było między nami tak dobrze. Spotykaliśmy się codziennie, chodziliśmy na spacery, do kina, na imprezy. Byliśmy nawet w teatrze. I obiecaliśmy sobie, że tak już będzie na zawsze. A wczoraj oświadczył mi, że mnie zostawia, że do siebie nie pasujemy, i że możemy zostać przyjaciółmi… Żal… Przecież nie tak miało być. Chcę umrzeć.

24.06.2009

No i stało się. Nie chciało mi się zaliczać tych kilku kół, nie chciało mi się chodzić na konsultacje, to teraz będzie mi się musiało zachcieć powtarzać rok. Rok w plecy – 365 dni zmarnowanych, 365 dni na replayu. Rewelacja. A w domu piekło… Chcę umrzeć.

10.10.2014

A tak się cieszyłam z mojej pierwszej poważnej pracy, byłam taka dumna, i zresztą wszyscy byli ze mnie dumni. Naprawdę czułam się szczęśliwa, czułam, że spełnia się mój sen. Ale sen został przerwany cięciem etatów. Bo za mały obrót, bo za dużo pracowników, bo gospodarka, bo inflacja. Nie pozostaje mi nic innego – chcę umrzeć.

01.09.2026

Rachunki za wodę, za gaz, za prąd. Wyprawka szkolna dla dzieciaków, jakiś przyzwoity obiad. Ubrania na zimę dla czteroosobowej rodziny, a już za niedługo święta. Świąteczny obiad, świąteczne prezenty, szkoda tylko, że świątecznej premii brak. Ledwo wiążę koniec z końcem. Chcę umrzeć.

21.07.2057

Znowu w szpitalu. Kolejna chemia i ciągły ból. Nie mam już sił na to cierpienie. W sercu potężny strach odbijający się głuchym echem w smutnych oczach. Już zapomniałam, że kiedyś miałam włosy, brwi i rzęsy. I znowu w uszach bezradne milczenie lekarza. Boję się. Chcę żyć.