Obczyzna nie pachnie już dobrobytem. Jest życiem. Pomarańcze zdewaluowały swój zapach i smak. Już nie kuszą kolorem na straganach różności z całego świata – przegrywają chociażby z granatami. Te są piękniejsze. Lepiej smakują. To nic, że mają pestki. Są cudne i czerwone, jak serca, które zostały tam, skąd przybyliśmy.

Zhardziałam.

Jestem tu i już nie płaczę. Oswoiłam nowy świat pokryty szarym niebem deszczowych chmur. Nie umiem jeszcze okiełznać wiatru, jest zbyt silny. Za to lubię krajobraz i trawę. Są wiecznie zielone jak wyspa, na której mieszkam.

Jestem tu. Wśród ulic, samochodów i piętrowych żółto-niebieskich autobusów, ludzi różnych ras i wyznań. Jestem anonimowa i jestem częścią tego miasta. Jest duże. Przedzielone rzeką na dwie połowy. Podzielone jak ja. Z tym kiedyś i tym całkiem nowym życiem. Z nikłą nadzieją, że kiedyś znajdzie się kładka, która scali te dwie - taka mała schizofrenia. Ja tamta, ja ta. Czasami jeszcze pamiętam, miewam ataki. Budzę się wtedy w środku nocy zlana potem. Wyjmuję stare zdjęcia - byliśmy chyba szczęśliwi. Uśmiechaliśmy się do świata. Do siebie. Była miłość, miała trwać wiecznie. Jak wszystkie. Zapewne. Już nie chcę pamiętać.
O świcie przychodzi opamiętanie. Chowam walizkę, zamykam stronę z biletami, zdjęcia na dnie szafy.

Jestem tu, tak wybrałam. Wyruszam w moje miasto. Idę z podniesioną głową. Jak wszyscy, którym się udało. Pewnym krokiem przemierzam ulice. Prawie wszystkie. Właściwie oprócz tej jednej. Taka moja karma. Żebym jednak nie zapomniała, a ataki stawały się częstsze. Ośrodek pomocy emigrantom - takim jak...

Widzę cię czasami - brudnego, śmierdzącego. Jak z innymi czekasz pod drzwiami. Odwracam wzrok. Nie chcę, żebyś mnie poznał. Nie chcę patrzeć, na żal w oczach. Twoich.
Zapominam: kiedyś kochałam. Tak też można. Mijam domy i otwieram drzwi do swojego świata.

Chuj z tym wszystkim.

Jestem tu. Zgubiłam rękawiczki. Jak zawsze.