A  kiedy zdarzało mi się ją dogonić i zrównać z nią, kryła się już w innej porze myślenia i znowu była o de mnie za daleko. Wpatrzona w gałęzie drzew pobliskiego parku, kiwała się to w przód, to w tył; z nagłym, mechanicznym obrotem; przypatrywała mi się badawczo, podejrzliwie, zapytując się wzrokiem, kim jest odwiedzający ją pan, a będąc wyłącznie ze sobą, znalazła się w czasie tak niepojętym i niedostępnym dla mnie, że siedząc przy jej łóżku, wolałem nie dzielić się z nią swoimi wspomnieniami, pragnąłem porozmawiać z Bossem i oznajmić mu, że zabieram ją do domu. [1]

Zaczarowana Drynda i inne opowiadania to najnowsza książka Marka Jastrzębia. Krótkie opowiadania, czasami sprawiające wrażenie jakby zostały pozbawione początku lub końca, zaskakują czytelnika wywołując u niego uśmiech albo zdziwienie. Jastrząb w doskonały sposób bawi się językiem, parafrazami, związkami frazeologicznymi, nawiązuje do historii i wplata wiele aluzji do swoich historyjek tak, by ośmieszyć niedoskonałe cechy odbiorcy, ale go nie obrazić:

Moje pierwsze zadanie było dziecinnie proste. Opowiem, choć co to da? Dostałem cynk od zaprzyjaźnionego kolesia, że wylosowano mi bezpłatne stypendium upoważniające do wyjazdu na Sycylię celem podnoszenia kwalifikacji. Lubię sobie podnosić byle co, szczególnie wtedy, gdy mnie to gila. [2]

Marek  Jastrząb stworzył światy, w których panuje absurd… podniesiony do rangi sztuki. Opisane historyjki, częściowo inspirowane tradycyjnymi baśniami dobrze znanymi czytelnikowi z dzieciństwa, zostały skonstruowane tak, by pokazać brednie naszego świata. Pozorny bełkot i język potoczny miesza się z mistrzowsko skonstruowanymi zdaniami. Dzięki temu forma, w jakiej zostały zamknięte opowiadania, współgra z przesłaniem. Wszystkie małe formy jakie znajdziemy w Zaczarowanej dryndzie można wsadzić pomiędzy mit, baśń i zabawę. Metafizyka absurdu, która wdziera się do opowiadań, przenika także do świadomości czytelnika. Zostaje tam i uczula go na bezsensowną paplaninę, brednie, bzdety i bezsens, uwrażliwiając go na te rzeczy, które są wartościowe.

Autor nikogo ani niczego nie ocenia. Potrafi każdą ze swoich postaci rozebrać na mniejsze części, ale nie robi tego. Tylko przygląda się nim, tak jak przygląda się ludziom i światu. Z tego patrzenia czytelnik może wiele dla siebie zabrać. 

[1] M. Jastrząb, Zaczarowana drynda i inne opowiadania, wydawnictwo Pisarze.pl, ISBN:978-83-63143-09-1, s.176. 
[2] M. Jastrząb, Zaczarowana drynda i inne opowiadania, dz. cyt., s.16.