Podoba się "motyla noga"... Wolałbym jednak bez tego smerdolony, lepiej brzmiałoby tutaj faktyczne "pierdolony", to doda prawdziwości i smaczku. Jest dobry tytuł, a to już połowa sukcesu, w krótkim wierszu. Osobiście wydłużyłbym wersy, to poprawi odbiór całości. Będzie większa kumulacja emocji. Wystarczy dwa w jeden. Dodałbym trochę spójników (nie będzie się tak rwało i poprawi płynność w czytaniu) i trochę jakichś wypełniaczy słownych. Proszę poczytać sobie na głos i coś powinno się samo nasunąć na myśl. Dobry tekst nie może być do końca "suchy literacko", wyprany z zaimków, dopełnień, przysłówków, przyimków... To są przecież integralne części naszej mowy. Trudno pisać coś zrozumiale i jednocześnie unikać pewnych słów. Bez przesady oczywiście i tu czytanie na głos bardzo pomaga Bardzo ładnie zagrana ta tęsknota, a jednocześnie tak ulotnie. Tytuł jest elementem, który kierunkuje cały mój odbiór tekstu. Z reguły wyobraźnia, jeśli chodzi o szczelinę pod drzwiami, podsuwa mi obrazek jasnego paska widzianego z ciemności. Takie wspomnienie z dzieciństwa kiedy, kładziono mnie spać, a w pokoju obok jeszcze trwały rozmowy dorosłych. To pasemko jasności, było wtedy jakimś magicznym progiem, do innego świata, świta niezrozumiałych słów i zdarzeń... Tutaj jest cień, ale tak się cudownie łączy się z moimi wspomnieniami i odbieram je jako spojrzenie z drugiej strony. Z jasności - w zalegającą ciszę, ciemność, w poszukiwaniu jakiejkolwiek obecności. Wiersz to prośba, z punktu widzenia samotności, i to prośba, bez tak notorycznego dziś w wierszach "skamlenia". Może przez to tekst hermetyczny, bo rzeczowy i chłodny w przekazie. Ale w głębi wywołuje drżenie zmysłu słuchu, dotyku. Lekkie wibracje w pierdolonym wzroku i tajemnica z progiem, którego przekroczenie, jest doświadczeniem pewnego rodzaju sacrum. Tyle, że peel posiada świadomość tego, że stamtąd taka sama droga prowadzi do profanum. I właściwie pośród pustego domu nie ma innych możliwości. Wybór jest jeden, ale miliony możliwość, w których dopełni się los i zamknie w jednej, albo drugiej przestrzeni. Smutek i żal... Ulotność przestrzeni i ciała. Tęsknota i samotność pośród świata. Tak nas wszędzie pełno, a jednak mało... pozdrawiam

To jeszcze ja na moment
Odczuwam to jako "tę szczelinę", to miejsce, którym mężczyzna wchodzi w kobietę.
Czy będzie to pochwa, nie powiem.
Szybciej psychika, dusza, jaźń, jestestwo, choć sfera seksualna i duchowa bywa podejrzanie niedaleko, czasem jest tym samym, jednym medalem o dwóch stronach.
Wiersz widzę jako przekaz idący w tym kierunku, niby głos wołający o tym, co blisko, a jednak daleko...
Jak wyraz ognia, który drzemie w kobiecej naturze i potrzebuje odpowiedniej oprawy.
Mężczyzny.
To tu widzę.
Niemy skowyt za spełnieniem, zespoleniem.
Jakże ludzkie pragnienie: bądź ze mną, bądź we mnie...
Bez tego więdnę, ginę, marnieję.
Spełnij mnie, stwórz do końca, zaspokój.
Ukobieć.

Dobrze, że bez przecinków.
To dało morze swobody wierszowi.
Niby bez końca, i bez początku.
I fajnie, bo nie ma konkretu, jest "czysty delekt" a więc wolna interpretacja.
Moja taka, a nie inna.
Zmysłowa.

?


no proszę Was - jeden taki wers i tekst staje się jakby potworem - otwór??? - poetyckie to dla mnie w sensie nie jest - z tym/z takim wersem tekst minął mnie obok - całość też mnie nie przekonuje: poszarpane komunikaty (zrywa/wchodzi/robię/próbuję) - subiektywnie na nie - ale na tym to polega: jednemu się podoba/drugiemu nie, jeden wraca/drugi nie wróci - może następnym razem -

powodzenia