Witaj Coca. W Twoich wierszach zawsze tyle przemyśleń....widzę że często podróżujesz....nie tylko pociągiem - od wspomnień z dzieciństwa po grząską rzeczywistość. Zabrałem się dziś z Tobą na gapę....Nie musiałem nic płacić a i podróż przyjemna.....Pozdrawiam.

Spotkanie z twoim wierszem jest dla mnie po raz kolejny jak zderzenie z pędzącym pociągiem.
Jeśli istnieje pojęcie "plastycznej dynamiki" w poezji, to są nią wersy, które właśnie czytałem, jak "bycie w tyglu rzeczy", w którym trwa wieczne mutowanie, stawanie się i niemożliwym jest uchwycić to, co nazwałbym istotą "chwili obecnej".
Bo?
Mocno zakorzenione w prozie twoje wierszowanie daje posmak obrazów malarskich, gdzie lekkie pociągnięcie pędzla rodzi mnogość wizji, wśród których snują się ledwie wyczuwalne impresje, jakby "niekształty", ale bliskie mentalnej percepcji i bardziej wyczuwalne niż chętne, by je w konkret słowa ubierać.
A gdzieś obok wiele się dzieje: kreujesz w wersach scenki z życia, okraszając je słowami - kluczami, mogącymi popchnąć odbiorcę w kierunku poznania.
Nie ma dosłowności - jest świat wieloznaczności, niedopowiedzeń i bujnej plastyki, która umiejętnie łączy elementy realne, wzięte wprost z życia, z rozważaniami o wydźwięku egzystencjalnym, człowieczym.
Piękna środkowa strofa - byłem, widziałem, poczułem.
Zmienność pór roku jest fascynująca, ładnie to namalowałaś.
To się czuje, jakby mały spacer w poezji był chwilą w parku, czy nad rzeką.
Ostatnia zwrotka nieco mroczna, najeżona "kosami", od których skóra cierpnie jakoś...
Bo takie odczłowieczone, groźne, inwazyjne...
I koniec nie niesie światła: przecież życie to podróż po różnych stacjach, od radosnych, po te szare, nijakie, pustką tchnące.
I tak czytam grand finale twego wiersza.
Był podróżą po różnych częściach "trwania", konkluzją jest niepewność i to, co ze sobą niesie - jakby proza życia w krzywym zwierciadle...
I zupełnie na koniec: fajnie łączysz prozę z poezją, dając nową jakość.
Elementy łączą się ze sobą i się wzajemnie przenikają.
Powstaje wiersz bardzo osadzony w realu, ale o konturach nieostrych, momentami mglistych - jest przestrzeń na analizę i własne odkrycia.

Na dzień dobry Droga M. Nawaliłaś neologizmów, że Google mi się zacięły;/(Pierwsze czytanie Twojego wiersza)
jakie dźwięki wydaje tramwaj, na nierównych torach, żeby to usłyszeć?(Wiesz o czym mówię )Bo pociąg to na pewno nie jestNie no to pociąg, przecież Napisałaś, no ale tam nie ma kasownika, chyba tylko dziurkacz konduktora?
Dalej interpunkcja wysuwa się na I plan.
"Białas " z reguły bądź z uwagi, rządzi się swoimi prawami. Nie słyszałem skostniałej definicji, albo nie chciałem słyszeć?Nie wiem.
Jednak skoro użyte są znaki interpunkcyjne kropka To może zasadne byłoby pisanie kolejnego wersu, zdania z wielkiej litery?

Teraz interpretacja. Moja osobista!!!!
I zwrotka po kilkukrotnym czytaniu, jak i cały wiersz(chyba ze zrozumieniem?) nasuwa mi skojarzenie tragedii, co sugeruje mi
-I zwrotka, 1 wers
-I zwrotka,3 wers
-I zwrotka,5 wers


-I wers po 3 zwrotce

Dalsze interpretowanie, nasuwa mi skojarzenia, z przemijającym życiem. Takim widzeniem "Filmu życie" .
Dla mnie osobiście natłok faktów, skojarzeń, skrótów myślowych znanych tylko autorowi.
Wiersz ciężki(jak i moje chyba;/) Zbyt mocny mur, żeby przebić go myślą i zbyt długi, aby obejść go.
Trzeba brać taranem albo znaleźć ruchome cegły.Poddaję się!!!!!!

Witaj, co powiem to powiem, obraz jak i ukryte w nim elementy spełniają najwyraźniej funkcje symboliczne o maksymalnie szerokim rezonansie; można stwierdzić że materia rzeczy ma za zadanie wyeksponować duchowość przeżycia - podmiot egzystuje pomiędzy gęsto tkanym światem materii niemal wyłącznie zjawiskowo...neologizm inspiruje!
A lepsze zawsze za albo przed pozdrawiam.