Ależ tutaj delikatnie, Kushi. Jak oddech skrzydła motyla.
Wiersz kąpie się w subtelnych słowach i pełnych uczucia metaforach. Obrazy skrzą się na huśtawce księżyca, ładnie ze sobą zestawione, skomponowane w harmonijną całość.
Już pierwsza strofa zadrgała, potem przytulałam dalej...
Rekwizyty nie są może nowe, ale wiersz zagadał do mnie - eterycznością i pełnią odczuć. Obrazami, które są naprawdę ładnie słownie obrysowane. Już od rozsyp mnie wersami. Aż po puentę.

Pozdrawiam z księżycem na rzęsach.

"Jak słowa cicho szeptane tylko tobie jedynej..."
Zabierasz do krainy intymnego szeptu, słów drgań, gdzie każda zgłoska jest wyznaniem, gdzie subtelność liryki porywa swym wirem i wprawia w "duszy rozkwilenie", bo wers w wers otwierają się drzwi niezwykłych impresji, krain i wymiarów.
A smakowanie słowa?
Jest tu w nadmiarze.
Dajesz je niby w poetyckim poczęstunku, każdy może raczyć się i brać dla siebie to, co w sercu gra tę jedną, jedyną melodię.
Umiejętnie i zgrabnie bawisz się słowem, dobierasz frazy, układasz słowne wizje.
Wszystko przemyślane, jasne w autorskim zamyśle.
I dlatego ta podróż jest tak niezwykła - jest w niej osobiste przeżycie, ale też magia i gra słów, jakże nieprzypadkowych, przemyślanych.
A całość jak wizyta w innym świecie.
W feerii kolorów, wśród czaru słowa i tajemnych znaczeń

Owszem, Kushinko - zgrabnie połączyłaś słowa ze sobą, ale niestety niezbyt odkrywczo.
Sporo dość banalnych i utartych środków poetyckich użyłaś w wierszu.
- czas srebrzący się księżycem/warkocze ciszy/bicie serca/ litania szeptów/noce pełne gwiazd -

Dobrze byłoby sięgnąć bardziej w głąb własnej wyobraźni, uruchomić nieco myślenia abstrakcyjnego. Bo tu podałaś na tacy po prostu słodki deser.
A nie każdy właśnie tego szuka w wierszach.

Serdeczności.

Dużo komentarzy, nie sugeruję się tym, ponieważ nie przeczytałem wszystkich, a co za tym idzie i dobrze, aby nie stać się stronniczym.
Nie da się ukryć, ze z twojego wiersza bije czucie, ale nie o tym chcę powiedzieć. Juz sam tytuł narzuca czytelnikowi tok myślenia,

I wers zacheca
II wers, oczywiście dla mnie, mięta nie pachnie zbyt pięknie, a szczególnie suszona, no ale tak jakoś ona utkwiła w pisaniu, wolałbym bazylię lub tymianek mięta jest taka, jakaś oczyszczająca.
III wers, no już dopowiedzenie, bo księżyc zazwyczaj w poezji ma kolor srebrny, choć czasem żółty, lub krwawo czerwony.
Moja propozycja a czas się srebrzy blaskiem nocy
Może chodzi o rytmikę? ale ja na tym się nie znam.
Nie! Jest zbyt późno, żebym dywagował mam parę innych propozycji do dalszego ciągu. postaram się powrócić i dopowiedzieć. Czytało sie dobrze. jednym zdaniem. Pozdro

Ja za Milcią jednak - powiedzmy, że znam, co Ci w duszy gra; że tekst powyżej to Twoja bajka właśnie. Czego bym się czepiał, to właśnie tego wszystkiego na tacy, może jeszcze niepotrzebnych inwersji - skoro wiersz biały, to i słów przestawiać nie trzeba dla zachowania rymów czy rytmu.
Ale każdy medal ma dwie strony. Wiem, że Twoja poezja jest delikatna, a sposób przedstawiania emocji i doznań właściwy młodzieńczemu wiekowi, co na swój sposób jest piękne (notabene, każdy wiek jest piękny; albo staje się takowy dopiero po upłynięciu). Ja mogę tutaj bzdurzyć na temat inwersji czy banałów, ale myślę, że nie powinnaś niczego zmieniać, bo takie prawa wieku. Korzystaj z tej świeżości umysłu nasiąkniętego pozytywną naiwnością, bo taki stan potrafi szybko minąć.
Pozdrawiam!

Witaj, Kushi.
Wersy Twojego wiersza, w połączeniu z nastrojową muzyką w tle, stwarzają niesamowity klimat.

Może to świeży zapach mięty, może delikatny dotyk księżyca, srebrzącego się między wersami, a może to magia i gwiazdy zaklęte w szeptach karmionych niedosytem nocy sprawiły, że moje serce zabiło szybciej.

Piękna liryka.

Pozdrawiam.