Pierwszy wers to rzeczywiście 'sfatygowany rekwizyt', a z drugiej strony grzeczne obejście prawdy oczywistej i banalnej, co mimo zaznaczenia, iż 'sfatygowana', i tak trąci truizmem i moim zdaniem jest zbędna. Gdyby tak wyrzucić dym?
Dalsza część ciekawa, erotyczna, zmysłowa, choć chyba zbyt bezpośrednia, by doszukiwać się czegoś więcej. W każdym razie coś jest w tym tekście, co przypadło mi do gustu.
Czytałem ostatnio 'Pięćdziesiąt twarzy Greya' i to mi tutaj tak jakoś pasuje treściowo i wyobrażeniowo. Osobiście książka to chłam, ale wiersz w Twoim wykonaniu niezły.
Pozdrawiam!

Oj, mnie też się podoba od trzeciego wersu - nie chodzi o gwiazdki, afkors (nie mówię, że dwa pierwsze takie zupełnie do kitu, ale ze mną się nie dopasowały).
W kolejnych wersach płynie bez wątpienia erotyka, jednakowoż przede wszystkim zobaczyłam tutaj relacje między ludźmi (oczywiście na pierwszy plan wysuwa się kwestia damsko-męska, ale tak naprawdę... przecież nie musi tylko).
Wypalanie nie kojarzy się jeno z płomieniem uczuć (itp.), ale też z czymś, co pozostaje na zawsze, co rani, co boli. Dlatego blizny.
A potem jeszcze prawda stojąca tyłem wraz z tym, który ma na nią wyłączność w oczach wypalanej.
A puenta... Zadreszczyła. Kurczę, mocna i taka boląca. Sporo w niej bezsilności i uzależnienia. I rutyny, jakiegoś musu wewnętrznego... Pewnie przez to wypalanie, które siedzi, kiełkuje, a potem nie da się wykorzenić.
No, tom się rozpisała niecnie. To takie pierwsze odczucie wiersza.

Pozdrawiam przedłikendowo.

Bardzo tu duszno.
Mnie się skojarzyło z "Nawróconym w Jaffie" Hłaski. Wilgoć, przesiąknięte dymem, przepocone pokoje hotelowe, z grubymi kotarami w oknach, i kobieta na (nie)łasce mężczyzny. Mężczyzny rozdartego pomiędzy pożądaniem, a tylko jemu znanymi pobudkami. Ona oddaje mu się bez reszty, chociaż wie, że on nigdy nie da jej tego samego.
Jest dużo bólu i, mimo to (a może właśnie dzięki temu), masa erotycznego zabarwienia.

Masz tylko rym prawdę-twarde, ale być może użyty celowo.