Jak Ty to robisz?
Jak to możliwe, że facet jak ja wymięka przy strofach, które tak naprawdę są tak człowiecze, tak pełne "nas kochających", że tylko fotel mi przyjacielem i tam zapadam, by odtajać...
Bo?
Wyciskasz z wersów wszystkość kochania, tęsknoty, tego, co drży między "było" a "jest", malujesz "światy", które tylko między kochankami zaznaczone...
A całość tak intensywna, że do ognia bym przyrównał, co płonie, ale niczego wokoło nie spala.
Niesamowicie oddajesz "utratę" - to, co idzie w parze z końcem kochania.
Te ulotne impresje, którymi podszyte są te chwile.
I nadzieję, gdzieś tam palącą się, że może kiedyś, "znów, w innym sadzie, w innym lesie..."
Piszesz sercem.
Te obrazy jakże wymowne i intensywne, jakby sen dział się na jawie, bo u Ciebie kochać, to czuć i żyć, to forma bytu, w której wszystko jest, a bez tego nie ma niczego.
Wersy jak wyznania, jak credo...
Wiesz, co chcę powiedzieć