Gdy skończyłem czytać, a czytałem jak dotąd tylko raz i chyba tak pozostanie postanowiłem podzielić się z Autorką refleksją.
Zastanowiło mnie gdzie jest granica wyobraźni, a zaraz potem jaki wyraz miała jej twarz, gdy pisała poniektóre wersy.
Uśmiech satysfakcji - zapewne też, ale drugie i chyba silniejsze skojarzenie pojawiło się w jakim stopniu doświadczenia życiowe gasiły go i doprowadziły do powstania dzieła.
Niewątpliwie szereg wątków zawartych w tych dziewięciu wersach pozwala i mi uśmiechnąć się. I choć nie jest to bardzo szeroki uśmiech, to obejmuje on warsztat, który doceniam i głębie, ukryte, w które chce się wgryźć.

Pozdrawiam Alex.

Myślę, że drugi zaimek zbędny, bo z kontekstu wynika, czyje ciało.
Masz jeszcze przypadkowy rym - warto byłoby coś zmienić, bo wyraźnie go słychać.

Ale wiersz podoba mi się, bo lubię tego rodzaju konwencje.

Przy okazji - zniknął Twój poprzedni wiersz, Marto.
Skasowałaś jako mniej udany?
Bo nawet nie zjawiłaś się pod nim...
Ale pomyśl, że gdyby wszyscy usuwali, to nie warto byłoby pisać komentarzy.

Miłego

Pod tym i ja się podpiszę.

Co do reszty nie zgodzę się z Miladorą. Zauważ, że wcześniej są dwa zaimki i nie rażą Cię jakoś. Wiem, że masz "chirurgiczne" oko do tego typu zjawisk pisanych lecz w tym konkretnym przypadku tzw próby zmian sprawią krzywdę treści, a na pewno osłabią ją. Czasami domyślanie się jest psu na budę, jeśli potrzeba powiedzieć/napisać właśnie tak. Nie warto moim skromnym zdaniem tutaj zmieniać nic. Może w przyszłości mieć oko na w/w formę zapisu.

Alex.