Hej Coca!

Zadałaś mi zabawę i zmusiłaś do skupienia się, a rzadko się zdarza, że muszę ;]
Jeszcze nie do końca wiem dokąd doprowadzi mnie to, co piszę teraz, ale na pewno zapytam teraz o przedostatni wers. Szczerze powiedziawszy utknąłem tutaj.

Tak zostało opublikowane.
OK.
Ale, czy jakimś nieszczęśliwym zrządzeniem została zamieniona liczba mnoga ostatniego wyrazu?

Pozwoliłem sobie jak dotąd czytać na różne sposoby wgryzając się w (i tutaj wybacz) pokręcony umysł twórczy (w tym przypadku), a dodatkowo osadzony w konwencji haiku. Uff... Chyba nie mam jeszcze odwagi "głośno" napisać, co mnie prześwidrowało w tym, z pozoru hermetycznym utworze. Jeśli znajdziesz chwilę, by odnieść się do pytania o zapis przedostatniej cząstki, z pewnością zechcę tutaj powrócić...

edyt.
Rozumiem i cieszy. Starym zwyczajem puszczam do druku, wieszam na ścianę i pobędę z "paryską enigmą" sam na sam. Później, żeby nie śmiecić wrócę (pod warunkiem, że rzeczywiście "ugryzę" to, co stworzyłaś).

Pozdrawiam Alex Sinner.

Tak to wszystko wygląda, jakby pewną mansardę nawiedziła klęska nie tylko typu przeciekający dach, lecz i awaria rur. Zobaczyłam podstawiane konewki i kapiący na głowę deszcz.
A potem przeprowadzkę do innego lokum.
I w nowych ścianach starą biedę.

Ale niezależnie od wszystkiego, fragment - "nowe, drżące szyb" jest całkowicie niestrawny.
Bo już przy samym czytaniu razi niegramatycznym brzmieniem, jakie zostało mu nadane poprzez usunięcie kluczowego słowa.
I w ten sposób, w moim odbiorze, tryptykowi zerwała się podłoga.

Miłego

I lepiej to teraz wygląda, Coca.

Kupiłam.

Witaj Coca.....No i ja próbuję wiersz rozsupłać. Skrót skrótów. Dobrze że Mila Cię nadgryzła - o wiele mi lżej. Pozdrawiam.