Z prostej przyczyny - zawsze darzyłem sympatią panią Bielicką, przypominała mi moją ukochaną babcię.

To była so­bo­ta. Tak, na pewno so­bo­ta. Lubił te swoje po­za­zi­e­m­skie upo­do­ba­nia (dlaczego "pozaziemskie" - w kosmosie?). Dawały w końcu mu tyle sa­ty­s­fa­k­cji i (-) co tu mówić - napełniały wciąż pustą ki­e­szeń. Chałturzył zre­sztą od lat. Od nie­pa­miętnych czasów. Kochał muzykę. Pier­wsz­ego "De­fi­la"()dostał od kumla, którego potem(,) przy oka­zji pi­ja­c­ki­ch uni­e­sień, ro­zwa­lił na środku krusz­wi­c­ki­ego rynku. Tru­d­no opisać(,) co wtedy(bez,) "tam" w środku się z nim działo. Muzyką był cały jego świat - gi­ta­ra, jej dzie­c­ki­em.

To był zwy­cza­j­ny motel na tra­sie Ino­wrocław - Toruń. Znał już to mie­j­sce wcześniej. W kńcu to właśnie tu zagrał już kilka "Sy­l­we­strów". Jak na owe za­du­pie, po­da­wa­no tam niezłe je­dze­nie. Smacz­nie i tanio. Owe "chałtu­rze­nie" widać że przy­padło właści­ci­e­lo­wi, bo i coraz chętniej zaglądał do nich z ofe­r­ta­mi za­gra­nia co rusz to innej im­pre­zy. Tak(,) do nich. Było ich - dwóch. Zespół(,) w którym gry­wa­li, szu­m­nie na­zy­wał się ROYAL. Za­czy­na­li je­sz­cze jako młodzi chłopcy. Z czwórki(,) którą owe wa­ka­cje z muzyką za­czy­na­li, po la­ta­ch, szara rze­czy­wi­stość ko­n­ku­re­n­cji, wy­rzu­ciła ich na brzeg, i usz­czu­pliła sze­r­egi. (mało logiczne zdanie)

Tak - to była so­bo­ta. Go­dzi­na 19( : )05

Dużo wcześniej "Para Młoda" (dlaczego cudzysłów?) po­ja­wiła się w drzwi­a­ch. 100 lat (sto) za­grzmiało mocno i donośnie jak trąba. Potem "Windą do nieba". Kilka ki­e­li­szków na ko­le­j­ny toast, ro­zno­siło po sali ocho­czy­ch ta­n­ce­rzy (niestylistyczne zdanie). Już po go­dzi­nie(bez,) można było sie do­my­slić(,) że z wy­bo­rem zespołu(bez,) tra­fi­o­no w przysłowią "10" (dziesiątkę). Oni sami(bez,) nigdy nie oszcze­dza­li się w tym(,) co ro­bi­li. Owe "trzy kawałki i prze­r­wa"(bez,) nie wcho­dziły tutaj w ra­chubę. Sze­ro­ki re­pe­r­tu­ar, możliwości wo­ka­l­ne, jak i chęć po­ka­za­nia się, nie po­zo­sta­wiały złudzeń(,) że im­pre­za(bez,) będzie na­prawdę świ­e­t­na.

Krótka prze­r­wa była jedyną po­trzebą na chwilę od­de­chu. Darek w tym właśnie cza­sie wszedł do sali obok. Przy stole z che­r­ba­tką si­e­działy trzy osoby. Poznał ją na­ty­ch­mi­ast. Sze­ro­ki, ogro­m­ny ka­pe­lu­sz(bez,) nie po­zo­sta­wiał złudzeń. Jak nic - Hanka Bi­e­li­c­ka. Cho­le­ra - po­my­slał. Muszę coś z tym zrobić. Tak chwi­la się może w życiu nie zda­rzyć. Nawet nie wymyślił pre­te­k­stu, który byłby dobry(,) by podejść do jej sto­li­ka.

Serce łomotało.

Prze­pra­szam - nie­smiało za­ga­dał. Czy ja mogę ucałować Pani rekę?.(dlaczego kropka po pytajniku?)

Spod ka­pe­lu­sza lekko wyłoniła się jej twarz. Widać już zmęczona, ale prze­cież ta sama, którą ogla­dał z za­ci­e­ka­wi­e­ni­em w te­le­wi­zji.

Jasne(,) że pan może, młody człowi­e­ku. Nieśmie­r­te­l­nie(?) lekko podała ją. Pocałował. Ach, jaki pan jest miły - za­ga­dała.
Całe ciepło wpłyneło Da­r­ko­wi właśnie do ust - chciał zrobić to naj­pi­e­k­ni­ej, i zrobił.

Ode­dzwała się dotąd ko­bi­e­ta siedząca obok (niestylistycznie). Wska­zała ma męższczyznę obok.

Czy wie pan(,) kto to jest?. (dlaczego kropka po pytajniku?) Za­sko­czo­ny(,) nie od­po­wi­e­działem.(dlaczego nagle przejście do narracji pierwszoosobowej?) Uprze­dziła moje za­gu­bi­e­nie. W je­d­nej se­ku­n­dzie wi­e­dział - Kilar.

Kilar (bez -) podał mi rekę. Widzę(,) że pa­no­wie świ­e­t­nie sobie dają radę. Miło było posłuchać. Właśnie wsta­wa­li od stołu.

Na ko­ni­ec Pani Hania rzuciła luźną uwagę(,) że wra­cają z wstępu w Mo­gi­l­nie. Jest ba­r­dzo zmęczona.

Sze­ro­kim słownym ge­stem "uda­nej im­pre­zy" i ciepłego "do wi­dze­nia"(bez,) rozpłynęliśmy się(bez,) każde (każdy) w swoja stronę. (niestylistyczne)

Ten wieczór Darek uznał ża wy­ja­t­ko­wo udany, bo czy tak na co­dzień tra­fia się dwa w je­d­ny­m?

Pani rekę?.

Ode­dzwała się

męższczyznę

męższczyznę