Powietrze było ciężkie i parzyło ją przy każdym wdechu. Szła powoli po rozgrzanym piasku, ale stopy zdążyły się już przyzwyczaić do wysokiej temperatury i przestały piec. Daleko przed sobą dostrzegła odległą sylwetkę, co ucieszyło ją tak bardzo, że przyspieszyła kroku. Gdy się zbliżyła zaczęła rozróżniać szczegóły wyglądu człowieka: rudawe włosy, zabawne wielowarstwowe ubranie i kapelusz. Po chwili uświadomiła sobie, że zna ten kapelusz i uśmiechnęła się szeroko rozpoznając jego właściciela.

- Kapeluszniku! - Mężczyzna odwrócił się twarzą do niej i zawował radośnie: - Witaj Alicjo! Czekałem na ciebie. Spóźniłaś się, a przecież wiesz jak bardzo nie lubię zimnej herbaty.
Alicja roześmiała się słysząc te słowa, ponieważ tylko szaleniec mógłby chcieć pić gorącą herbatę na pustyni. Ale przecież Kapelusznik był szalony.

- Wybacz, przyjacielu. To taki mój paskudny nawyk.

- No, nie szkodzi – odparł Kapelusznik machając ręką i sadowiąc się na krześle przy małym stoliku. Stał na nim imbryk, dwie filiżanki i talerzyk z ciasteczkami. - Usiądź ze mną, Alicjo. Dziewczyna posłusznie wypełniła prośbę i wpatrywała się w przyjaciela, kiedy ten małymi łykami popijał herbatę. - Och, Alicjo! Nie patrz tak na mnie tylko opowiadaj, co u ciebie. Minęło tyle lat! - wykrzyknął po chwili Kapelusznik.

- No cóż – zaczęła. - Skoro siedzę z tobą na środku pustyni pijąc herbatkę to prawdopodobnie śnię albo całkowicie zwariowałam. Jedno z dwóch – powiedziała z uśmiechem.

- Ktoś mi kiedyś powiedział w sekrecie, że tylko wariaci są coś warci – szepnął Kapelusznik, puszczając do niej oko.

Nagle zawiał silny wiatr, wznosząc tumany piasku, a Alicja poczuła intensywny słodkawy zapach.
- Co tak pachnie? - spytała, spoglądając na przyjaciela z zaciekawieniem. Kapelusznik odstawił filiżankę i wstał.

- Nie wiem czy zwróciłaś uwagę, że to na czym stoimy, to nie jest zwykły piasek? Alicja ukucnęła i wzięła garść piasku. Rzeczywiście, wyglądał inaczej niż zwykle. Były to malutkie białe kryształki i to one wydawały ten słodki zapach. Spojrzała zaskoczona na Kapelusznika.

- Spróbuj – zachęcił ją. Alicja poczuła waniliowy smak, kiedy kilka drobinek zetknęło się z jej językiem. Cukier waniliowy, pomyślała.

- Kapeluszniku, gdzie my jesteśmy?

- Ty mi powiedz. To twój sen.

Kiedy patrzyła na roześmianą twarz swojego zwariowanego przyjaciela odczuła wielki żal i smutek. Kapelusznik musiał to odczytać z jej miny.

- Co się stało, Alicjo? - zapytał ze strachem.
- Skoro to mój sen to znaczy, że wszystko tu, wraz z tobą nie istnieje – szepnęła. - To dzieje się tylko w mojej głowie. Kapelusznik uśmiechnął się łagodnie i przykucnął tuż obok niej.

- Och, Alicjo. Nie bądź niemądra. To, że coś dzieje się w twojej głowie nie znaczy wcale, że nie istnieje. Naprawdę nie rozumiem skąd ci przychodzą do głowy takie szalone pomysły – powiedział kręcąc głową.

Alicja roześmiała się po raz kolejny. Poczuła, że wiatr ciągnie ją w stronę, z której przyszła.

- Chyba muszę już wracać – szepnęła ze smutkiem.

- Chyba tak – przytaknął.

- Żegnaj, Kapeluszniku.

- Nie, Alicjo. Do zobaczenia!