ipsylon, wstyd się przyznać, ale ja nie zrozumiałem tego tekstu. Efektowne zwroty, całość zgrabnie napisana, a ja siedzę, zwoje mózgowe mi parują i zastanawiam się, o co w tej historii chodzi Jedyną rzeczą, która przychodzi mi na myśl, to próba pokazania, jak zaniedbywane dzieci, żyjące w ponurym świecie bez miłości, dorastają i będąc już ludźmi dorosłymi, są tak samo cyniczni jak ich rodzice. Nic innego. Bardzo się mylę?

To tylko potwierdza, że przekaz Ci się udał. Jednak małe "ale", skoro już mówimy o fabule. Tu się bardzo mylisz. Znam ludzi, którzy wychowywali się w takich rodzinach, a dziś tworzą naprawdę solidne fundamenty w swoich związkach, a miłość rozkwita. Wyjątki stanowią regułę? W porządku, nie zaśmiecajmy Twojego tekstu. Do miłego.

Ja w zasadzie po komentarzach doszedłem, o co chodzi, chociaż właściwie nie doszedłem. Nie interpretuję tego utworu.
To, co mi się natomiast bardzo podoba, to sama oś fabularna. Całkiem niezły zabieg, a co do wydźwięku opowieści, to po prostu u mnie nie zatrybiło, choć to też może być pewna forma zaciekawienia. Wprawienia czytelnika w konsternację. Na mój toporny łeb było to widocznie zbyt abstrakcyjne.
Pozdrawiam.

Jeżeli reżyserem jest ten, o kim myślę i jeżeli Lucjuszem jest ten, o kim myślę, to interpretacja utworu nie jest wcale taka trudna. Jeżeli jest tak, jak myślę

Ale to prawda, że nie wiemy dlaczego dzieje się tak, a nie inaczej, dlaczego ktoś do tego dopuszcza, dlaczego ktoś powiela pewne wzorce, choć dobrze wie, że są one złe i dlaczego naszym udziałem staje się obłęd, którego przecież nie chcemy i staramy się od niego uciec. A ponoć mamy wolną wolę.

Miniatura dobrze skrojona, obrazowa i pełna treści.

Pozdrawiam

Owszem, opowiadanie daje do myślenia, chociaż środki, jakimi posłużył się reżyser filmu, są banalne – zbyt jednoznaczne.
No i stylistycznie opowiadanie mogłoby być nieco lepsze, Ipsylonku.

To co, porozmawiamy?


Brzmi, jakby starzec wchodził, wychodził, wchodził, wychodził i po raz kolejny wchodził do pokoju.


"Małym kluczem" - nie wystarczy "kluczyk"?
Swoją drogą, to wyliczeniowo to opisałeś.


Ręka operatora wchodzi do pokoju? No i znowu "wchodzi".


Dzieci zdają się spać spokojnie - byłoby lepiej.


Niezbyt to zręczne.


Skąd nagle to "my"?
Lepsza byłaby jednorodność konwencji.


- każde z nich -


Trochę sprzeczna jest z tym "ożywiona dyskusja" parę linijek powyżej tej kwestii.
No i to "fermentuje sumienia" niezbyt zgrabne.


Zbędne.


Brzmi jak groteska.


Sprawdź, ile razy użyłeś już słowa "mały".


- zaciska się (...), zaginając kartki.


Wyjął kasetę, czy tackę?


Kropkę stawiamy po cudzysłowie.


To zdanie mogłoby być lepsze.


Zbędne.

Rozumiem, że miniatura jest prowadzona jakby ujęciem kamery, pewnym krótkim filmem - z filmem w środku. I stąd to wyliczanie krok po kroku wszystkich czynności - jak w scenariuszu.
Ale trochę można by ją dopracować i przydać klimatu, bo wszystko jest podane jak na tacy, a (co już mówiłam) ów filmik zbyt banalny, więc trochę bawi przeczytanie, że zdobył ileś tam wyróżnień. Tu by się przydała większa subtelność psychologiczna i wieloznaczność.
Ale w sumie czytanie może wciągnąć.

Miłego

Miło, że chcesz rozmawiać, Ipsylonku.

No to mamy dwa bieguny – jeden, to poprzedni tekst, w którym zabrakło tego „czegoś”, co potrafiłoby chwycić za gardło, drugi – obecny, w którym jest klimat, choć jednocześnie co nieco przedobrzyłeś.
Teraz należałoby więc wypośrodkować, usuwając zbędne dopowiedzenia, a rezultat powinien już być zadowalający.
Oczywiście tamten „scenariuszowy” tekst miał swój urok (oprócz owego filmiku) i wystarczyłoby go trochę dopracować, lecz jeżeli zdecydowałeś się pójść w ogóle w stronę większej opisowości i klimatu, to dobrze, bo w ten sposób nabiera się wprawy
w pisaniu, a to procentuje na przyszłość.

Popatrzmy więc.


Dbaj o logikę. Tutaj "zgrzyt" i "cicho" stoją niejako w opozycji do siebie.
Może "wszedł powoli do gabinetu"?


Czeka Cię żonglerka słowami, żeby się nie powtarzać.


Potrzebne? Za dużo określeń może przytłoczyć.


- w miękkim dywanie -
Uważaj na logikę zdań - tu wychodzi na to, że to odgłosy, a nie kroki, przypominały spacer po trawie.


- Z szeregu -
I połączyłabym te dwa zdania:
- pudełek wybrał jedno, wyjął płytę i włożył do odtwarzacza.


- odtwarzacza/świata - przypadkowy rym.
No i proponuję - mignął tytuł na okładce.


"Czerwony" masz powyżej. Wystarczy przycisk.


Zbędne.


Po co ten "intruz"?
Zrób to bardziej filmowo - Dzie­ci zdają się spo­ko­j­nie spać, ale zbliżenie pokazuje, że dziewczynka ukra­d­ki­em płacze w po­du­szkę, a chłopiec ściska ma­sko­tkę, wbijając pa­zno­k­cie w brzu­ch plu­szo­w­ego lwa.


A gdyby tak tylko łóżeczka były obklejone taśmą? Nie byłoby to bardziej wymowne? Mniej przekombinowane?


Do uproszczenia. Pierwsze zdanie zbędne, zrób to filmowo, typu - kamera odjeżdża, drzwi zamykają się bezszelestnie i widać napis Do not cross odbijający wyraźnie od krzyża na framudze.
Lub coś w tym rodzaju.


Pojawia się korytarz, z dziurki od klucza sączy się niewyraźna poświata. (Uważaj na powtórzenie "drzwi".


Za czyimi plecami?
Z tyłu dobiega dziecięcy śmiech. Nagły obrót kamery i oczom widza ukazuje się znajoma dwójka.

Dzieci przykładają palce do ust i znikają. Kamera najeżdża na następne drzwi, które ustępują z cichym skrzypieniem.


Pierwsze zdanie do uproszczenia, drugie do kosza - nie przesadzaj z emocjonalizmem.
Dwoje ludzi udowadnia swoje racje.


Przesada.
Do uwag i wzajemnych oskarżeń dołącza echo dziecinnych głosów.


Zbędne. Nie dopowiadaj tyle.


- Z ich gardeł zaczyna wychodzić żółta taśma, zaciskając się na szyi i ustach.
Taka kolejność byłaby lepsza, skoro taśma wychodzi z gardła.

Zbędne.


- sporo lat, bo...


Uprość. Drugie zdanie zbędne.

Źle to brzmi. Zastępuje jej chłopak...


Do uproszczenia i wygładzenia stylistycznego.
Wystarczyłoby:
- Ich dłonie spotykają się, róże więdną, dziewczyna odchodzi. - coś w tym stylu.


Nie mieszaj do tego operatora.
- Kamera cofa się, widać następny pokój, a w nim młodego mężczyznę czytającego książkę. - też coś w tym stylu, by zachować konwencję filmową.

- Przewraca właśnie stronę, gdy przerywa mu sygnał telefonu. Mężczyzna odczytuje wiadomość, jego ręka zaciska się na powieści, zaginając kartki.


Zbędne. Połącz zdania:
- Po chwi­li komórka prze­la­tu­je przez pokój. Ka­me­ra podąża w ślad za nią i na pękniętym ekranie wi­d­ać resztę zapisu:”... ę jes... Cz...”.


Skoro dziewczynę nie oplotłeś taśmą, to tutaj też może sobie darować te dwa zdania. Lepiej nie powtarzać pomysłu z pierwszej części filmu.


- Nadal nie rozumie, dlaczego tak marny film z początków jego kariery doczekał się tylu wyróżnień.


A jakby tak prościej?
- Wstawia pudełko między „Psy­cho­lo­gię upa­d­ku” a „Li­ce­ncję na człowi­e­czeństwo” i za­my­ka szafkę, opu­sz­czając z ulgą gabi­net.

Zbędne dopowiedzenie.


- że postacie z filmu nie potrafią zniknąć wraz... -

Może inny szyk?
- Żyją między ga­la­k­tycz­ny­mi dys­ka­mi ni­czym bękarty chwi­e­j­nego umysłu, ska­za­ni nadal na bez­troskę stwórcy, podatni na jego ka­pry­sy i za­ch­ci­a­n­ki.


Można połączyć:
- Staje w drzwi­a­ch, za­sta­na­wia się przez chwilę, po czym wraca do sza­f­ki i po­no­w­nie wyciąga płytę.


Zbędne.


Jeżeli coś chce się koniecznie wysłać, to nie chowa się tego do szuflady, tylko zostawia na wierzchu.
- Ad­re­su­je kope­rtę i kładzie na blacie.




- chociaż -
- Bo chociaż film nie jest dziełem doskonałym, jednak należy do niego i On jest w nim szefem. - jedno podkreślenie wielką literą wystarczy.


Tak na koniec - wszystko to tylko sugestie i sposób pokazania, co i jak można zredukować.
Dobrym sposobem byłoby naniesienie na domową kopię wszystkich poprawek, a potem przyjrzenie się im i ewentualna podmiana słów czy dalsze wygładzenie stylu.
Bo tak wygląda praca nad tekstem.

Miłej zabawy

Tekst niewątpliwie z pomysłem. A do tego można sobie nawet pogrzebać w interpretacji.

Może np.

nachodzi na siebie brzmieniowo początek wyrazów (chyba ze to tak celowo)

można tu coś pokombinować z brzmieniem

zdają się spokojne/zdają się spać spokojnie?

"się" niepotrzebnie tu przywędrowało

po kropce "Z ich"

odchodzi/wchodzi

na rozbitym ekranie widnieje


Pozdrawiam wiosennie.