1. (Za garść nut)

Podobno wszystko już było, zostało jedynie przepisywanie. Mówią tak ci, co uznają sztukę za tworzywo materialne. Przy całym niepodobieństwie spaghetti westernów do elżbietańskiego dramatu, Ennio Morricone mógłby robić muzykę do tragedii Szekspira, pokazując wyraźnie, że to nie liczba trupów przechodzi w jakość. Zmieniają się pojedynki gigantów, ich racje oraz ofiary - w pamięci zostaje napięcie chwili.

Życzliwy kolega pragnął manipulować Hamletem, nie umiał jednak zagrać na flecie, który podsunął mu książę. Hamlet grał nieudolnie, jakby wodziła go sama melodia - niedbale, byle zakończyć się krwawą kadencją. Być albo nie być - pada pytanie jak dwa akordy, przewidywalne, choć efektowne. Tak pożądana u władców ambicja wymaga podniety prostej, godzi się więc nagradzać królów gromkimi brawami. W oczekiwaniu na wypełnienie się możliwych do przewidzenia wariantów można im nadto współczuć.

Poznawszy lepiej sztukę dysonansu, podniety mocarzy rozeznał lepiej pewien harmonijkarz, choć nie potrafił wzorem Hamleta obnażyć się w muzyce. Ciążył mu ten dysonans włożony w usta przez zbójcę chcącego z jego oddechu wydobyć strach. Została pustka po wyrównanym rachunku. Nierozwiązany został jedynie syreni śpiew głównego tematu - z pytaniem prostym jak to Hamleta.

2. (Relikwie)

Słowa, słowa, słowa - powiedział Hamlet, gdy nie zaznawszy niczego w kruchości pożółkłych ksiąg uznał, że nadszedł czas na pospolitą jak kwaśny owoc zemstę.

Szukając czegoś, by zakryć pustkę, Ofelia mówiła o kwiatach., a słowa jej nieadekwatne uznane zostały za objaw szaleństwa.

Miał jednak rację Hamlet o tyle, że te najbardziej podstawowe słowa, którymi władają uczone księgi, mogą jedynie coś znaczyć w napięciu baśni tak starych, że wziętych za objawienie. Nieprawda, że reszta jest milczeniem, gdy ostał się zasuszony i umieszczony w magazynie pamiątek rozmaryn.