Jeden poemat w jednym języku - pieśń chwały jednego króla, by wszyscy mogli poczuć spełnienie. Jedna budowla, by wszyscy poznali swą przynależność. Wśród budowniczych wieży zabrakło ludzi bez jakichkolwiek talentów. Istnieli jedynie dobrzy i jeszcze lepsi. Kara spotkała ich nie za pychę największych, ale za próbę odłożenia raz zerwanego owocu na drzewo, bo okazała się równie grzeszna. Ci dobrzy zdecydowali się bowiem przelać na jeszcze lepszych swobodę oceny.
Czy jest na tym padole jakieś miejsce, w którym u siebie czułby się wygnany z Edenu człowiek? Gdy w końcu z drzew opadły liście, nastała zima. Bonum monasterium et tutaj se magna et se priega dominum nostrum. Zasię reszta valet est wyschłej figi. Et amen. Czyż nie? Jednak choć wszystko to, co stworzone ręką grzesznika, wydaje się kruche, to przetrwa pewnie tegoroczne i jeszcze następne śniegi.