- Drzewa są różowe.
- Tak.
- Trawa jest niebieska.
- Oczywiście, kochanie.
Głaskał powoli jej głowę, przesuwał między palcami pukle włosów o kolorze pszenicy i mocno przytulał drugą ręką. Leżała na jego klatce piersiowej, wbijając mu paznokcie przedramię niemalże do krwi. Całym jej ciałem wstrząsały delikatne dreszcze, a w zaszklonych oczach odbijało się pół świata, które wcale nie miało w sobie tej feeri barw.
- Wszystko faluje. Wygina się. Kolapsuje w jednym punkcie, łamie całość, rozpęka wszechświat i moją głowę. Kwiaty nie rosną tak szybko. Boję się.
- Nie bój się, korzystaj.
W ustach miał kwaśny posmak, dziąsła tuż nad jedynkami wciąż były zdrętwiałe od kartonika LSD rozpływającego się na nich poprzedniej wieczora. W uszach szumiała mu głucha pustka, łeb wciąż bolał po nieprzespanej, pełnej wrażeń nocy. Dziś był jej pierwszy raz i postanowił stworzyć do tego przyjemniejsze warunki - nie głośną, pełną świateł i brzydkich ludzi imprezę. Zielona łąka i pełne, majowe słońce wydawały się znacznie lepszą alternatywą.
- Czas-o-przestrzeń. Czas ociera się o przestrzeń?
- Nie, koty ocierają się o nogi.
Skinęła głową, a potem wybuchnęła śmiechem. Chwilę gubiła się, zdezorientowana przez dźwięk wydobywający się z jej własnego gardła, rozwidlała to w refleksje nad czystością każdej nuty, by w sekundę później przerazić się tym, że klatka piersiowa przeżywa miniaturowe trzęsienie ziemi z każdym parsknięciem. Zaczęło delikatnie kropić.
- Umieramy.
- Nie, nienienie, daj spokój. Nie wkręcaj sobie badtripa. Chodzi o nastawienie.
- Masz na twarzy mnóstwo krost, pojawiają się i znikają.
- Cholera, nawet na kwasie jestem dla ciebie brzydki.
- Ha. Chmury są zielone.
- Tak, kochanie.
Głaskał powoli jej głowę, przesuwał między palcami pukle włosów, które wychodziły ze skóry wraz z każdym najlżejszym ruchem i opadały na piknikowy koc w czerwoną kratę. Krzyknęła.
- Chmury są zielone.
Spojrzał w górę.