Tak chcę napisać wiersz -

napisać bez inwersji,

a słowo niczym wesz

uwielbia zmieniać miejsca.

Pilnuję, by był szyk,

a układ grał jak w zdaniu,

bo słowo zrobi myk

i Zola zaraz zgani.

Więc myślę, nie jak wieszcz,

co tworzył różne dziwy,

bo słowa muszą biec

zwyczajnie - nie na siłę. 

Jak, biedna, pisać mam,

współczesne wiersze tworzyć,

gdy słowo z duszą gra,

a oczko puszcza Norwid?

Choć staram się, jak chef,

składniki wrzucać zgodnie, 

znów słowo działa wbrew

i idzie tekst niemodnie.

Więc, Zolu, wybacz mi,

mój upór jest kosmiczny,

gdyż słowo we mnie tkwi

w konstrukcji sonetycznej.