Ogród Afrodyty autorstwa Ewy Stachniak to jedna z czterech książek, jakie autorka ma w swoim dorobku. W kwietniu opowieść doczekała się drugiego wydania (I wydanie rok 2005 Wydawnictwo Znak). Ewa Stachniak zadebiutowała w roku 1994 opowiadaniem Marble Heroesa na łamach Antigonish Review. Ciekawostką może być fakt, iż jest przede wszystkim autorką powieści anglojęzycznych, a jedyną książką wydaną w języku polskim jestDysonans, wydany w roku 2009 przez Świat Książki. Na swoim koncie ma nagrodę za Najlepszy debiut powieściowy w Kanadzie za powieść Konieczne Kłamstwa.

Ogród Afrodyty to przede wszystkim książka w dużej mierze biograficzna. Poświęcona życiu jednej z najbardziej kontrowersyjnych postaci XVIII wieku – Zofii Potockiej de demo Glavani, córki greckiego handlarza bydłem i kurtyzany. Zofia pochodzi z dość biednej rodziny i to nie wskazywałoby, że kiedykolwiek mogłaby wyjść poza niż społeczny. A jednak dzięki swojej urodzie i niebywałym zdolnością z biednej dziewczyny staje się ulubienicą salonów arystokracji i kochanicą wielu wybitnych polityków. Powieść pisana jest z perspektywy schorowanej już i podstarzałej Zofii, która na łożu śmierci oddaje się refleksji nad całym dotychczasowym życiem. Postać bohaterki na pewno jest nietuzinkowa, nie myślę tutaj o jej „podbojach”, a raczej niezwykłej osobowości. Zofia to przede wszystkim kobieta silna, pewna siebie, potrafiąca odnaleźć się w każdych warunkach, a do tego nie można odmówić jej sprytu. To kobieta, która potrafiła walczyć o swoje i pomimo braku wykształcenia, osiągnąć postawiony sobie cel. W książce poznajemy Zofie jako zwykłą nastolatkę, która nie miała pięknego dzieciństwa, nie miała też dobrego wejścia w dorosłość; została oddana przez matkę ( w imię lepszego życia) w wieku siedemnastu lat tureckiej księżniczce, dla której była potocznie określając – zabawką do zaspokajania seksualnych fantazji. A przede wszystkim poznajemy bohaterkę jako oddaną matkę, ale też jako kobietę, która pomimo wielu kochanków, tak naprawdę nie miała chwili, okazji, by zaznać miłości naprawdę. Postać Zofii z jednej strony może zniesmaczać, zaś z drugiej przede wszystkim powinna wzruszać.

Książka Ewy Stachniak zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Sama nie staram się oceniać ani kategoryzować działań bohaterki. Uważam jedynie, że nie miała wyboru, by żyć inaczej. Powieść na pewno wzrusza, na pewno też budzi refleksje, ale przede wszystkim pokazuje, jak bardzo zmienny bywa los i jak wielką moc ma człowiecza determinacja i siła woli. Jeśli miałabym podać minusy powieści, powiedziałabym, że autorka za mało ekspresji nadała pewnym zdarzeniom. Według mnie książka zbytnio pisana jest jednym stylem, chociaż muszę przyznać, że napisana jest bardzo dobrze, tego nie zaprzeczę. Brakuje mi jednak, jak ja to mówię literackiego crescendo, czyli wzmocnienia emocjonalności w odpowiednich ku temu momentach. Od siebie mogę jedynie dodać, że Ogród Afrodyty przeczytać warto. Powieść jest nie tylko urzekająca, co inspirująca. Choć przyznam, że nie nadaje się dla każdego czytelnika. Książka świetnie nadaje się dla osób lubiących powieści na faktach, jak również dla osób preferujących prozę romantyczną i refleksyjną – gdyż, chcąc nie chcąc, Ogród Afrodyty do takich można zaliczyć.

Zalety:
- ciekawa fabuła
- refleksyjność
- wykreowanie głównej postaci

Wady:
- czasem nużąca
- brak podkreślenia emocjonalności