no Ty to masz pomysły! Pogodę dałaś akurat na czasie. W lesie mokro, ale znajomy był na grzybkach i przyniósł koźlaczki. Niedużo, ale już są. Co Ci nabroił kot, żeś go utłukla drzwiami stodoły?
Zaczęłaś smutno, a skończyłaś wesołym akcentem z tymi wrotami. Czemu mnie to akurat rozweseliło? Nie wiem. Zadziałała wyobraźnia? Szyba jak łuski ryby i kot który zapomniał o sile wiatru. Mnie kiedyś tak majtnęło takimi wrotami. Lot trzmiela to mało powiedziane, ale żyję.
Fajna rymowanka. Taka akacjowa

Do wczoraj padało, Agnesko, więc wiersz jak najbardziej niestety na czasie
Lubię twój humor, wiesz o tym, bezpretensjonalność w sztuce wierszowania, bowiem w prostocie tkwi piękno i siła, a ja jako człek wesoły poważam radosne duszy porywy
Melodyjnie to płynie.
Przyjemnie i bardzo mi leży twój nieco odjazdowy sposób kojarzenia - rzeczy na pozór dziko ze sobą sprzeczne, u Ciebie brzmi jak zgodna orkiestra i czuć wyraźnie lekkie tchnienie absurdu, który także bardzo mi bliski, bo kocham swobodne kojarzenie i grę słów o zabarwieniu groteskowym - wiersz wtedy ma dwie płaszczyzny: tę treściową i tę surrealną.
Poza tym obrazowo.
Plastycznie.
Sympatycznie

Właśnie...a mnie też to rozweseliło - po przeczytaniu całego wiersza byłam mile zaskoczona końcówką Nie to, że całośc mnie niemile zaskoczyła - wręcz przeciwnie, podoba mi się mroczny charakter tego utworu, a oczami wyobraźni widziałam poskręcane stare buki zatopione we mgle na stokach Małej Rawki