a niejedna się modli, żeby zaszła
zmiana w tajemnicy jej brzucha.
i dokłada wszelkich starań,
by następny księżyc
nie zakrwawił. i nic.
a wtedy dobry Pan daje
menzurki, szklane rozwiązanie.
bo na to dał rozum,
aby człowiek nie musiał skamleć
o miłosierdzie.

a ta druga nie radzi sobie z nadmiarem,
i modli się do Świętej Opieki Społecznej:
chleba naszego z masłem i kiełbasą,
bo jak mam z tej jednej budżetowej
na pieluchy, książki i swetry.
i wtedy Pan zamyka preliminarz.
z pustego i Salomon…

a ta trzecia dostaje siłami natury
w zaciszu prywatnej kapliczki
różowy cud – jak jeszcze jedną torebkę.
kurwa mać, nie pasuje do dżinsów,
i mówi: Pan dał, pan wziął.
utylizuje po pół roku,
i niech się Naród martwi.

ta czwarta przyjęła bez zwiastowania
zawiniątka – błąd w kalendarzu.
bocian się wtrącił, bo zobaczył przez okna
czerwone pelargonie, nakrochmalone
obrusy i prześcieradła.
i podziękowała Bogu, i pokochała od pierwszego
bólu. a Pan dał pieluchy z tetry na kartki,
siedem arów działki, dwadzieścia godzin dnia,
siedem rąk, dwadzieścia paczek mleka z kroplą,
siedem dni z oczami naokoło domu,
dwadzieścia lat, żeby umiały odejść
na stopach w rozmiarze dwa razy dwadzieścia
i cztery.